KRZYŻ RYCERSKI ZAKONU SZPITALNIKÓW INACZEJ Ewangelicki Zakon Joannitów-ORYGINAŁ-HABSBURSKI. STAN WIDOCZNY. WIDOCZNE USZKODZENIE WYPEŁNIENIA

DANE Z WIKIPEDII

Historia do roku 1945 (Niemcy)[edytuj | edytuj kod]

Krzyż zakonników niemieckich (Korona przysługuje tylko rycerzom z prawa)

W 1538 elektor Brandenburgii Joachim II Hektor oraz jego brat magrabia Jan z Kostrzyna - władca Nowej Marchii przyjeli wyznanie luterańskie. Podobnie jak elektor oraz margrabia Jan, rycerze komturii brandenburskiej (Baliwatu Brandenburskiego) joannitów z siedzibą w Sonnenburgu (ob. Słońsk), zakupionym w 1426, przeszli na luteranizm, zachowując przy tym formalną zależność od (katolickiego) Wielkiego Przeoratu z siedzibą wHeitersheimie w Badenii. Od 1693 na czele komturii stoją nieprzerwanie członkowie rodu Hohenzollernów. Sonnenburg wraz z okolicznymi posiadłościami pozostał własnością joannitów do 1810. Ogłoszona w tym rokusekularyzacja zakonów w Prusach pozbawiła i protestanckich joannitów, i katolickich rycerzy maltańskich całego ich majątku. Prusy musiały zapłacić Napoleonowi olbrzymią kontrybucję i chwytano się wszystkich środków, by zebrać konieczne fundusze.

23 maja 1812 król Fryderyk Wilhelm III ustanowił Order Rycerski Szpitalników św. Jana z Jerozolimy jako order domowy dynastii Hohenzollernów. W tej formie order był nadawany i zakon istniał do 1852. 15 października tego roku król Fryderyk Wilhelm IV ukonstytuował na nowo komturię brandenburską joannitów pod nazwą Królewski Pruski Zakon Joannitów (Königlich-Preußischer Johanniterorden). Zakon składał się wówczas z komturii brandenburskiej i dependencji bawarskiej, saskiej oraz holenderskiej. Król zwrócił zakonowi Sonnenburg (tylko zamek, bez dawnych posiadłości ziemskich). Protektorem odnowionego zakonu miał być każdorazowy król pruski, na jego czele jako Wielki komtur (niem. Herrenmeister, tytuł datuje się z 1350) miał stać jeden z pruskich książąt krwi, wybierany przez kapitułę i zatwierdzany przez monarchę. Zakon otrzymał status prawny jakokorporacja. Należeć do niego mogła tylko szlachta wyznania ewangelickiego. Kandydat na członka musiał mieć ukończone 30 lat, jeśli byłoficerem, musiał posiadać co najmniej rangę kapitana. Przez pierwsze cztery lata przysługiwał mu tylko stopień kawalera honorowego, bez prawa głosu w kapitule. Dopiero po czterech latach nadawano mu (jeśli na to zasłużył) godność rycerza z prawa i pasowano na rycerza, zawsze w dzień św. Jana, 24 czerwca. Wszystkie nominacje potwierdzał osobiście król pruski. Opłaty przy wstąpieniu do zakonu były bardzo wysokie - 1 000 marek (równowartość około 10 tys. €) przy nadaniu stopnia kawalera honorowego i dodatkowe 300 marek przy nadaniu stopnia rycerza z prawa, oprócz tego uiszczać trzeba było roczne składki w wysokości 100 marek. W prawie niezmienionej formie i z siedzibą w Sonnenburgu zakon istniał do 1945. Dla zachowania ciągłości historycznej powiadamiano zawsze Wielkiego mistrza całego Zakonu rezydującego na Malciei później w Rzymie o wyborze nowego Herrenmeistera. Dopiero po 1947 otwarto zakon dla kandydatów nieszlacheckich.