Krzesło z czasów Ludwika XV jest lekkie, niewielkich rozmiarów, o krzywolinijnej, wdzięcznej sylwetce, wysokości nie przekraczającej jednego metra. Zaplecek niski i krzywolinijny, siedzisko rozwarte, nogi bez trawersów w kształcie litery S, nadającej krzesłu lekkości. Poszczególne części łączą się ze sobą niezauważalnie, dzięki płynnemu łączeniu się ich krzywizn. Jest to cecha charakterystyczna dla stylu Ludwika XV, którego elegancja stanowi owoc rozwiązań technicznych oraz pracy stolarzy, zajmujących się wykonaniem szkieletu mebla.
Na podstawie projektów rysowników przygotowali oni poszczególne części, nadając im odpowiednie wymiary a następnie łączyli je ze sobą zgodnie ze starą techniką polegającą na umieszczeniu dwóch drewnianych kołków w otworach wywierconych uprzednio w miejscach połączeń, służących do umocnienia i podtrzymania konstrukcji.
W przypadku prostszych mebli, ozdobionych jedynie profilami i kilkoma rzeźbionymi kwiatkami, całością ich wykonania zajmował się stolarz; częściej jednak szkielet krzesła był powierzany ebeniście w celu nadania meblowi bogatszej Dekoracji.
Krzesło w stylu Ludwika XV pochodzi bezpośrednio od krzesła w stylu regencyjnym, które odznacza się prostokątnym kształtem siedziska i prostymi słupkami zaplecka, typowymi dla poprzedniego stulecia.
Dopiero po 1730 roku pojawi się forma pełna krzywizn, charakterystyczna dla krzeseł w stylu Ludwika XV. W tym czasie rodzi się styl rokoka lansujący wijące się śmiałe linie, asymetrię, motyw mniej lub bardziej wyciętej muszli. Na początku panowania Ludwika XV krzesła są nazywane jeszcze „siedzeniami z zapleckiem", szybko jednak pojawia się wiele ich rodzajów, i tak dzieli się krzesła na typ a'la Reine ( krzesło lekkie o prostym oparciu) i krzesła stołowe, szersze i masywniejsze – do gry czy do jadalni.
Prędko bo około 1740 roku pojawia się model o wygiętym zaplecku zwany en cabriolet zdobywający od razu ogromną popularność, wymagający jednak większych umiejętności od wykonującego go rzemieślnika, jeśli chodzi o wycięcie desek zaplecka ( półokrągłego i rozszerzającego się ku górze), tworzących wycinek stożka, zwany przez stolarzy tamtych czasów gerla ( wiklinowy kosz do noszenia na plecach)
Od 1730 roku następuje prawdziwa inwazja Dekoracji rzeźbiarskich: długie ulistnione gałązki owijają się wokół silnie wygiętych nóg, kapryśnie skręcone liście akantu ozdabiają obrzeża, inne motywy nabrzmiewają tak, że z czasem przypominają gruszkę.
Zasadniczo zasady symetrii są respektowane i muszla pojawia się na środku oskrzynienia lub górnej listwy zaplecka. W połowie stulecia daje się zauważyć jednak pewne uspokojenie, zarówno pod względem Dekoracji rzeźbiarskiej, której zostają narzucone pewne ograniczenia, wprowadzającej niespokojne krzywizny w połączeniu z kilkoma motywami kwiatowymi: margerytkami, fiołkami, różami, narcyzami, często naturalnie barwionymi.
Czasem dekoracje tworzą tylko kręte linie nadane meblowi przez konstruktora. W takich przypadkach konstrukcja i dekoracja tworzą nierozerwalną całość. Pewne krzesła, których barwą miał pozostać naturalny kolor drewna, są po prostu woskowane, inne zaś malowane lub złocone dla podkreślenia wypukłości lub wklęsłości dekoracji rzeźbiarskiej.
Pod koniec panowania Ludwika XV pojawia się styl „grecki" – różnorodne motywy klasyczne zdobiące krzesła o jeszcze rokokowej linii, choć uproszczonej. Jest to tak zwany okres przejściowy, między stylem Ludwika XV a neoklasycyzmem.
Krzesło en cabriolet z drewna orzechowego. Eleganckie rzeźbienia nadają meblowi niepowtarzalny charakter.
Wymiary:
Wysokość:84 cm
Szerokość:43 cm
Głębokość:51 cm
Mebel jest meblem antycznym pochodzącym z Francji. Do naszych mebli wystawiamy Certyfikat Autentyczności
Mebel może zostać wykonany w dowolnej aranżacji zarówno jeżeli chodzi o rodzaj i kolor tkaniny obiciowej jak i o kolor i sposób wytrawienia drewna
Meble wyceniane są indywidualnie a w składowe wyceny wchodzi ilość i rodzaj materiału obiciowego oraz sposób wykończenia i wytrawienia drewna.
