Marcel Reich-Ranicki, jeden z najbardziej znanych i kontro-wersyjnych publicystów literackich XX wieku, nazywany "władcą książek", "papieżem krytyki niemieckiej", przez kilkadziesiąt lat wpływał swoimi opiniami na niemiecki rynek wydawniczy. W tej książce analizuję autokreacje publicysty - prekursora i mistrza współczesnej krytyki medialnej, w latach 1[zasłonięte]988-20 "gwiazdy" niemieckiej telewizji - cyklicznego, po-pularnego programu "Kwartet Literacki" .

Teksty publicystyczne Reicha-Ranickiego są świadectwem krytyki rozwijającej się w trzech czasoprzestrzeniach: getta lat 1[zasłonięte]941-19 (Wiktor Hart), Polski lat pięćdziesiątych (Marceli Ranicki) oraz od 1958 roku - Republiki Federalnej Niemiec (Marcel Reich-Ranicki). Większość prac jego piśmiennictwa dotyczy jednego, najczęściej niemieckiego, etapu twórczości. Siłą rzeczy nie porównywano w niej widocznych w diachronii różnych kreacji Ranickiego.

Analizując polskie teksty i konteksty tej twórczości, starałam się znaleźć klucze do odbioru wizerunków publicznych jej autora. Celem mojej pracy nie jest jednak poszukiwanie "psychologicznej jedności" tychże wizerunków, lecz analiza efektów działania jednostki, w tym wypadku popularnego krytyka - oraz ukazanie sposobu, w jaki oddziaływał on na swoich odbiorców, budząc fascynację, wiodąc do medialnego uwiedzenia.

Ze wstępu