­Tytuł:	Ze świata ułudy
Autor:	Józef Kotarbiński
Wydanie:	Gebethnera i Wolffa 1926
Stron:	360
Stan:	Oprawa miękka, książka szyta, portret autora, blok poluzowany
Wymiary:	12,5 x 19 cm

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Płatność: przelew bankowy bezpośrednio na moje na konto
43 2490 [zasłonięte] 0[zasłonięte]0050000 [zasłonięte] 434336 (Alior Bank S.A.)
Dostawa: list polecony, koszt wysyłki 8 zł.

 

 

Ze świata ułudy – szkice o tatrze i dramacie.

 

SPIS RZECZY

Świat ułudy O sztuce aktorskiej Ewolucja w teatrze

I Przeszłość

II Wczoraj

III Teraźniejszość

Modernizm w teatrze

Nowatorstwo czy anarcbja

Kierownictwo literackie w teatrach warszawskich

Narodzimy premiery

Malarstwo w teatrze

I Styl i logika

II Tło dla dramatu

Klęska żywego słowa

Naprawa żywego słowa

Estetyka pantominy

W sprawie twórczości dramatycznej

Tragedia autorów

Tołstoj o Szekspirze

Aktor o Szekspirze

Aktorowie a repertuar

Echa przeszłości

Wspomnienia o „Zemście" Fredry

Jak cenzura poprawiała Fredrę

 

 

Józef Kotarbiński (ur. 27 listopada 1849 w Czemiernikach, zm. 20 października 1928 w Warszawie) – polski pisarz, krytyk i aktor teatralny i filmowy, brat Miłosza, mąż Lucyny. Był wychowankiem Warszawskiej Szkoły Głównej, gdzie kolegował z Henrykiem Sienkiewiczem, Aleksandrem Świętochowskim oraz Piotrem Chmielowskim. W 1871 ukończył Cesarski Uniwersytet Warszawski.

Początkowo poświęcał się krytyce literackiej i teatralnej, którą później uprawiał, redagował dział literacki "Głosu Warszawskiego". Od 1882 r. redagował "Kolce", poza tym drukował liczne prace w różnych czasopismach. Oddzielnie wydawał szkice obyczajowopsychologiczne "Niezdrowa miłość" (1898) oraz książkę o Stanisławie Wyspiańskim "Pogrobowiec romantyzmu" (1909). Wydał też kilka tomów studiów i szkiców krytycznoliterackich i z własnych wspomnień.

Zadebiutował 7 września 1877 r. w Teatrze Letnim w Warszawie, grając w "Mazepie" Juliusza Słowackiego. Od tego czasu występował w Warszawie w latach (1[zasłonięte]877-18) oraz (1[zasłonięte]905-19), natomiast w Krakowie w latach (1[zasłonięte]893-19). Grał i reżyserował także w Poznaniu, Częstochowie i Lwowie. Od 3 kwietnia 1920 r. do 24 marca 1921 r. był prezesem ZASP.

Przez 6 lat (1893-1899) był bliskim współpracownikiem Tadeusza Pawlikowskiego. W latach (1[zasłonięte]899-19) był dyrektorem teatru krakowskiego, gdzie repertuarem i doborem sił aktorskich utrzymał ten teatr na bardzo wysokim poziomie, trwale zapisując się w dziejach teatru polskiego. Stworzył premierę "Wesela" (1901) Stanisława Wyspiańskiego, inne dzieła tego autora "Wyzwolenie" (1903) i współczesnych pisarzy polskich: Juliusza Słowackiego, Zygmunta Krasińskiego, Adama Mickiewicza - "Dziady".

Wydał ksiązki: "Aktorzy i aktorki", "Ze świata ułudy" oraz "W służbie sztuki i poezji" (1929).

Był profesorem w warszawskiej Szkole Derynga i w Klasie Dykcji i Deklamacji przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym. Jego uczniami byli: Wanda Siemaszkowa, Stanisława Wysocka i Mieczysław Frenkiel. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie wraz z żoną Lucyną.