ZWIEBEL MUSTER PIĘKNY KOSZYK DO CHLEBA WZÓR CEBULOWY 2 poł. XVIII WIEKU
Niestety pęknięty… sklejony… ale i tak bardzo piękny koszyk do chleba. Według mnie- po obejrzeniu setek sygnatur- jest to sygnatura z lat 1[zasłonięte]750-17 z grubszą prawą szablą – charakterystycznym zagięciem końca lewej szabli… Mogę się mylić- i wcale się nie upieram. Jedno jest pewne- to prawdziwa Miśnia – wyjątkowo piękny wzór- z wytłaczanym kołnierzem z pięknymi medalionami – ręcznie perfekcyjnie pomalowany pod szkliwem z wyjątkowo piękną i bogata dekoracją. Wzór zawiera również sygnaturę w samym wzorze Musiał być dawno temu sklejony= biskwit w miejscu pęknięcia pokrył się brązowym nalotem. Nie próbowałem go czyścić – niech to piękno istnieje – nawet z tymi rysami- przez następne 1000 lat! Porcelana jest bardzo piękna- nieskazitelnie gładka i biała. Pod sygnaturą mamy numer – być może numer serii 33.
Jest to prawdziwe arcydzieło ręcznie formowana masa była odciskana na formie- a potem ręcznie formowana i malowana. Najmniejszy błąd był jak kleks na bibule- niszczył całą żmudną pracę. Dlatego wartość tej porcelany tkwi także w pracy mistrza sprzed 200 lat, który z wielka uwagą i kunsztem odtwarzał motyw, który podbijał serca dam dworu w całej Europie. Pamiętajmy, że w tym okresie- cena porcelany była wyższa niż naczyń ze srebra!!! Zatem był to prawdziwy skarb. Jest nim nadal. Mimo pęknięcia – mam nadzieję, że trafi w czułe ręce i do bezpiecznego kredensu. Cieszy oczy… budzi podziw dla mistrzostwa miśnieńskich dekoratorów.
Wymiary: wysokość 3,6 cm długość 22,7 cm szerokość 14,2 cm
Cytuję za sygnatury24.pl:
• Meißen (Meissen)
• Königliche Porcelain Fabrique (1710 - 1763)
• - Churfürstliche Porcellain Fabrique (1763 - 1806)
• - Königlich-Sächsische Porzellan-Manufaktur (1806 - 1919)
• - Staatliche Porzellan Manufaktur (1919 - 1946)
• - VEB Staatliche Porzellan Manufaktur Meissen (1950 - 1990)
• - Staatliche Porzellan-Manufaktur Meissen GmbH (1990 - )
• Notatka historyczna
• w 1707 roku, aptekarz i alchemik w jednej osobie Johann Friedrich Böttger, przy współpracy z naukowcem Walterem von Tschiernhausen, podjął próby wyprodukowania porcelany.
15 stycznia 1708 r. Böttger w swych notatkach laboratoryjnych zapisał wyniki z pierwszych udanych prób wypalania porcelany.
Zadowolony z wyników prac badawczych swoich podopiecznych, elektor saski i późniejszy król Polski August II Mocny, wydanym 23 stycznia 1710 roku dekretem, powołał do życia Miśnieńską Manufakturę Porcelany w zamku Albrechtsburg w Miśni (Meißen), a Johann Friedrich Böttger został jej administratorem, którą to funkcję sprawował do śmierci 13 marca 1719.
W tym samym roku, arkanista i posiadacz tajemnicy miśnieńskiej porcelany, Samuel Stöltzel uciekł do Wiednia, gdzie poznał malarza porcelany Johanna Gregoriusa Höroldta. Obydwaj przybyli do Miśni w 1720 roku, a Johann Gregorius Höroldt objął kierownictwo malarni i w krótkim czasie opracoował innowacyjną paletę farb naszkliwnych i dekoracji. Odniósł też pierwsze sukcesy w wypalaniu naczyń zdobionych dekoracją podszkliwną.
8 listopada 1722 roku, pierwszy inspektor manufaktury Johann Melchior Steinbrück nakazał stosowanie na wyrobach manufaktury wizerunku "skrzyżowanych mieczy" do oznaczania miśnieńskiej porcelany - tak zaczęła się historia jednego z najstarszych i najdłużej stosowanych w sposób ciągły, znaków towarowych na świecie...
Rok 1725 to osiągnięcie pełnego sukcesu w dekorowaniu naczyń niebieską farbą podszkliwną, a w 1730 powstała najsłynniejsza miśnieńska dekoracja, wzorowana na motywach wschodnio-azjatyckich, tzw. "wzór cebulowy" (Zwiebelmuster), który swą nazwę zawdzięcza błędnej interpretacji dekoru przedstawiającego owoce granatu, przypominające swym wyglądem cebulę.
W roku 1731 zatrudniony został rzeźbiarz Johann Joahim Kaendler jako modelarz i wraz z mistrzem modelarskim Johannem Gottliebem Kirchnerem rozpoczęli pracę nad dużym zamówieniem królewskim na przygotowanie "Pałacu Japońskiego" w Dreźnie - z dużymi formami plastycznymi z miśnieńskiej porcelany.
Kiedy w 1773 roku J.G. Kirchner opuszcza fabrykę Johann J. Kaendler został mistrzem modelarskim. Dzięki swym formom figuralnym i plastycznym dekoracjom w stylu późnego baroku i rokoko, został uznany za ojca europejskich form rzeźbiarskich w porcelanie.
w 1737 roku, wraz ze swymi współpracownikami, podjął prace nad serwisem dla HrabiegoHeinricha von Brühl (ówczesnego dyrektora manufaktury), składającym się z ponad 2000 elementów (do 1741).
Kiedy w 1756 roku wybuchła "Wojna Siedmioletnia", podczas okupacji pruskiej Manufaktura Miśnieńska była bezpieczna dzięki umowom dzierżawy, a po zakończeniu wojny w 1763 roku ponownie stała się własnością Saksonii.
Rok 1764 przyniósł fabryce reformę edukacji artystycznej, kiedy pod egidą Dresdener Kunstakademie powstała szkoła artystyczna.
Jako mistrz modelarski, obok Kaendlera, rozpoczął pracę paryski rzeźbiarz Michel Victor Acier, który zapoczątkował okres neoklasycystyczny w porcelanie miśnieńskiej.
W 1774 roku dyrektorem zakładu został hrabia Camillo Marcolini i sprawował swój urząd przez kolejne 40 lat (zastapił go w 1814 roku Carl Wilhelm von Oppel - do 1833r).
Wprowadzona została także nowa sygnatura, przez dodanie gwiazdki pod "Skrzyżowanymi Mieczami", znana również jako "Marcolini-Marke".
Wraz z nastaniem Królestwa Saksonii w 1806 roku nastąpiła zmiana nazwy na: Königlich-Sächsische Porzellan-Manufaktur.
1817 - Heinrich Gottlieb Kühn rozwija technikę użycia zielonej farby podszkliwnej „Chromoxidgrün“, którą wykorzystuje malarz Johann Samuel Arnhold do wzoru dekoracyjnego: „Voller grüner Weinkranz“.
1827 - H.G. Kühn opracowuje nowy proces zdobienia złoceniem, w którym dekoracje nie muszą być polerowane po wypaleniu, a w 1849 zostaje dyrektorem fabryki. Pod jedo zarządem w fabryce zachodzą poważne modernizacje technologiczne.
1851 - udział w pierwszej Wystawie Światowej w Londynie ( w późniejszych latach także Paryż - 1897 i Chicago - 1893 ), gdzie manufaktura wystawiła przed publicznością wazony, wazy, naczynia i firgurki.
W latach 1[zasłonięte]861-18 wybudowano nowy budynek zakładu w miśnieńskim Triebischtal, gdzie mieści się siedziba firmy do dzisiaj.
Kolejne lata to czas gospodarczej koniunktury firmy, a Wystawa Światowa w Paryżu z roku 1900 to znakomita okazja, aby fabryka obok znanych już wzorów tradycyjnych, mogła przedstawić swoje nowe wzory w stylu secesyjnym.
>p>W związku z wejściem w życie w Niemczech ustawy o ochronie znaków towarowych, 20 Maja 1875 fabryka rejestruje swoją sygnaturę.
Max Adolf Pfeiffer, były szef Schwarzburger Werkstätten für Porzellankunst obejmuje stanowisko dyrektora fabryki w 1918 roku. Angażuje znanych artystów - twórców modeli, wśród których byli także:Paul Scheurich i Max Esser.
Dyrektorat Pfeiffera (do roku 1933) doprowadził do wzrostu znaczenia modeli figuralnych, które dominują w asortymencie fabryki do dziś. Ten czas w historii zakładu, określany jest jako: "okres Pfeiffera".
W 1918 roku, w wyniku odnowienia konstytucyjnej własności państwowej, fabryka zmienia nazwę naStaatliche Porzellan-Manufaktur Meissen.
W roku 1919 firma rejestruje w Urzędzie Patentowym w Berlinie nowy znak towarowy "Böttgersteinzeug ®" dla brązowej kamionki, opracowanej przez firmowego chemika Williama Funka.
W 1945 roku, pod okupacją radziecką, urządzenia zostają zdemontowane i wraz ze skonfiskowanymi eksponatami z hali wystawowej, zostają wywiezione do Związku Radzieckiego. Po pozyskaniu i montażu urządzeń z innych firm, zakład zostaje włączony do struktur radzieckiego przedsiębiorstwa Zement AG.
W 1950 roku fabryka została zwrócona władzom ówczesnej NRD i przez krótki okres należała doVereinigung Volkseigener Betriebe Keramik, a od 1951 roku działała już jako VEB Staatliche Porzellan-Manufaktur Meissen.
w roku 1960, przy okazji 250. rocznicy powstania fabryki, Związek Radziecki zwrócił skonfiskowane w 1945 roku eksponaty z Hali Wystawowej.
W 1991 roku firma została przekształcona w spółkę: Staatliche Porzellan-Manufaktur Meissen GmbH i w całości ponownie należy do Saksonii.
Koszyk - okres: ca. 1750 - 1774 - kolor: niebieski / podszkliwna
A Brief History of Zwiebelmuster
Onion Pattern Porcelain
In the fifteenth century a group of miners founded a small community, in what is now the Czech Republic, called Dubi-- so called because of the deep oak forests surrounding it. In 1800 Dubi had 64 houses, 9 sawmills and 3 mills.
One of the mills, Unter Buschmuhle, attracted the entrepreneur and industrialist Anton Tschinkel, who later bought it. In 1864 he introduced the production of majolica (earthenware) there. In 1874 he introduced china. Then from 1885 the factory was owned by the German firm Teichert.
The china, which is called "onion china," is porcelain with a blue inglazed decoration. The mark has been in continuous demand throughout the centuries even though its design has changed very little.
The origin of blue onion porcelain is closely connected with the beginnings of china production on the European continent. During the period from 1720 to 1739 Meissen china manufacturing gradually succeeded in discovering the the secrets of Chinese inglazed decoration painted with cobalt.
At that time there had originated a type of china which by its shape and decoration most closely reflected the European feeling for style of that time. The independent discovery of cobalt blue inglazing is attributed to Johann David Kretschmar of the Meissen porcelain manufacturing works.
An onion is a pomegranate.
The term "onion design" is erroneous. The design has nothing to do with the onion motif (and neither is that vegetable necessary for production!). Only one of the decorative elements on the plate edges, the pomegranate, remotely resembles the outline of an onion.
Actually, the whole design is an ingeniously conceived grouping of several floral motifs, with Japanese peaches and the pomegranates, and in the center of the product are found stylized peonies and asters --the stems of which wind in flowing curves around a bamboo stalk.
Judging from the number of various plant types mentioned, the ornament might arise from an east Asian model-- probably Chinese-- but it also demonstrates that the manner of strictly abstract stylization belongs to the sphere of European comprehension. And it is undoubtedly connected with the rhythm and rules of rococo ornamentation: for instance, the asymmetrical motif is composed according to type in various areas, and yet at first glance gives the impression of symmetry.
The longevity of the Onion.
Just what has caused the permanency of the onion design-- admired by generations and undaunted by the numerous revolutions and wars through which European china passed? The onion design is distinctly different, primarily by its quaint simplicity and restraint in shape and ornament. In its expression it is unusually intimate, it evokes family good cheer, and it abounds in those qualities which also have their appeal in our present times.
|
|
|
|
|
