Od młodzieńczych lat pociąga­ła Wacława Korabiewicza wę­drówka. I to wędrówka prawdzi­wa — pieszo czy kajakiem, z ple­cakiem, z namiotem lub bez, z dala od miast i hoteli. Po zapra­wie zdobytej za czasów stu­denckich w kajakowych wędrów­kach po kraju wyrusza na dalsze, zagraniczne wyprawy. Pierwsza prowadzi wodami Orawy, Wagu, Dunaju i przybrzeżnymi wodami Morza Czarnego do Stambułu. Z trzech kajaków dociera do celu jeden, dwa pozostałe utknęły w Rumunii.

Następny rok przynosi kajako­wą wędrówkę ze Stambułu do Pireusu zakończoną wywrotką na pełnym morzu... i szczęśliwym wy­ratowaniem przez przypadkowo przepływający w pobliżu kuter.

W dwa lata później Korabiewicz znów płynie kajakiem — tym razem z żoną — ze Śniatynia wo­dami Prutu do delty Dunaju, wzdłuż brzegów Morza Czarnego do Stambułu, wzdłuż wybrzeży tu­reckich do Syrii, Eufratem i Ty­grysem do Basry, stąd statkiem do Karaczi, a dalej kajakiem do del­ty Indusu i wodami tej rzeki i jej dopływów w górę, by przerzucić się na Dżamunę i Ganges. Tylko pilne wezwanie do domu nie pozwoliło przedłużyć podróży świętą rzeką Indii do jej ujścia.