Jest to roślina jednoroczna, jara. Ma szybkie tempo odrastania po skoszeniu i tworzy dużą masę nadziemną składającą się z delikatnych, bogato ulistnionych i rozgałęzionych pędów, które wcześnie osiągają fazę pąkowania i kwitnienia. Często koszona dostarcza wartościowej, wysokobiałkowej paszy, nadającej się dla przeżuwaczy, a także dla świń i drobiu. Pasza z koniczyny perskiej ma dużą wartość żywieniową, która pod względem udziału składników pokarmowych w suchej masie nie ustępuje lucernie.
Koniczyna perska charakteryzuje się niską zawartością suchej masy w roślinach, co przesądza o jej użytkowaniu, głównie w formie zielonki, a ogranicza konserwację przez suszenie. Zaletą tej koniczyny jest niska zawartość włókna surowego w roślinach, wysoki udział białka ogólnego i strawnego oraz składników mineralnych i karotenu. Te korzystne cechy jakościowe koniczyny perskiej wynikają z dużego udział liści w suchej masie plonu i delikatnej budowy łodyg.
Koniczynę perską przeznacza się najczęściej na bieżące skarmianie. Niska zawartość włókna oraz niewielki jego wzrost w miarę starzenia się roślin (15,5% - przed kwitnieniem; 19,5% - w początku fazy kwitnienia; 24,0% - w pełni kwitnienia) przyczyniają się do wysokiej strawności składników pokarmowych w paszy. Wartość 1 kg suchej masy koniczyny perskiej odpowiada 1 jednostce owsianej i przewyższa pod tym względem koniczynę czerwoną i lucernę, dla których wskaźnik ten wynosi odpowiednio 0,70 i 0,85.
