LEE-ENFIELD SMLE Mk III

WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.

WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.

WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.


(1090)


materiał:
stop cynku i aluminium i drewno

długość 113cm
waga 4kg

To nie jest blaszana zabawka tylko realistyczna replika, której wagę poczujesz w rękach (waga i wymiary wzorowane na oryginale).

Realizmu dodaje możliwość przeładowania i oddania suchego strzału. Posiada wyjmowany magazynek oraz działający zamek czterotaktowy.

Nasze repliki wykonane są ze specjalnych stopów, co uniemożliwia przystosowanie jej do wystrzeliwania jakiejkolwiek amunicji (nasze repliki są pozbawione jakichkolwiek cech broni w rozumieniu ustawy o broni i amunicji). Nie jest to broń prawdziwa pozbawiona cech użytkowych w rozumieniu ustawy o broni i amunicji, gdzie proces pozbawiania cech użytkowych jest bardzo rygorystycznie regulowany prawem (specjalne zakłady rusznikarskie itp.). Nasze repliki nie stanowią broni lub jej przeróbek i jako repliki mogą być kupowane bez zezwoleń.



Poniżej kilka danych technicznych i opis oryginału:

"Lee-Enfield - brytyjskie karabiny powtarzalne, podstawowa broń żołnierzy brytyjskich od 1895 do 1955 r.

W 1888 roku armia brytyjska przyjęła do uzbrojenia karabin Lee-Metford. Był to powtarzalny karabin strzelający amunicją elaborowaną prochem czarnym. Łączył on czterotaktowy zamek i magazynek konstrukcji Jamesa Parrisa Lee z lufą skonstruowaną przez Williama Ellisa Metforda.

Była to udana broń, ale wynalezienie prochu bezdymnego sprawiło, że szybko stała się przestarzała. Początkowo próbowano dostosować karabin Lee-Metford do zasilania amunicją elaborowaną prochem bezdymnym, ale okazało się, że gwint lufy skonstruowanej przez W.E. Metforda ulega szybkiemu zużyciu.

Rozwiązaniem okazało się zastosowanie lufy o nowym profilu gwintu skonstruowanej w rządowej fabryce broni w Enfield. Karabin powstały z połączenia nowej lufy z resztą mechanizmów karabinu Lee-Metford otrzymał nazwę Lee-Enfield.

W listopadzie 1895 roku przyjęto do uzbrojenia karabin .303, Rifle, Magazine, Lee-Enfield (MLE). W następnym roku do uzbrojenia przyjęto karabinek Lee-Enfield Cavalry Carbine MK.I (LEC).

W czasie wojny burskiej(1[zasłonięte]899-19) armia brytyjska używała obu wersji karabinu Lee-Enfield. Doświadczenia wojenne wykazały że MLE jest zbyt długi i nieporęczny, natomiast LEC ma z powodu za krótkiej lufy mały zasięg. W rezultacie przyjęto do uzbrojenia broń której lufa będzie miała długość pośrednią pomiędzy karabinem, a karabinkiem tzw. krótki karabin. Został on przyjęty do uzbrojenia w 1903 roku jako Short, Magazine, Lee-Enfield MK I (SMLE Mk I). W następnych latach trwało udoskonalanie karabinu w efekcie którego w 1907 roku przyjęto do uzbrojenia wersję SMLE Mk III.

Karabin No4 Mk I był indywidualną bronią powtarzalną. Zamek czterotaktowy, ślizgowo-obrotowy. Ryglowanie za pomocą dwóch rygli umieszczonych w tylnej części trzonu. Zasilanie ze wymiennego magazynka pudełkowego o pojemności dziesięciu naboi. Przyrządy celownicze składały się z muszki i celownika ramkowego z dwoma przeziernikami. Przy złożonej ramce używa się przeziernika stałego (nastawa bojowa), po podniesieniu ramki widoczny staje się drugi, regulowany przeziernik. Broń była wyposażona w bagnet Mk II mocowany pod lufą"1.

1-Karabiny Lee-Enfield [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2[zasłonięte]008-05 13:12Z [dostęp: 2008-09-9 10:23Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Karabiny_Lee-Enfield&oldid=12[zasłonięte]986