W lutym 1519 roku młody hiszpański adwokat Hernan Cortes przybił do wybrzeży Meksyku i brawurowym aktem zatopienia własnego statku odciął sobie i swoim ludziom wszelką możliwość odwrotu. Jego ogromna ambicja pchnęła go do czynu niezwykłego – próby podbicia Imperium Azteckiego siłami zaledwie trzystu ludzi w imię króla, ojczyzny i kościoła katolickiego. To, co potem nastąpiło, zwane jest „największą przygodą wszech czasów”. Wszedłszy głęboko w tropikalną dżunglę, Cortes odkrył najpiękniejsze wówczas miasto świata – tajemniczą stolicę imperium Azteków, Tenochtitlan. Wkroczywszy bez walki do miasta, pojmał cesarza Montezumę II. Po śmierci przywódcy Aztekowie wyparli Hiszpanów ze swojej stolicy. Cortes bez wytchnienia przez rok walczył o odzyskanie miasta. Trzy czwarte jego kompanów straciło w tych walkach życie. Konkwistador wreszcie osiągnął swój cel, jednak okupiony wielkim kosztem.

W centrum tej niezwykłej historii leży zderzenie dwóch kultur: Azteków – najpotężniejszej i najkrwawszej cywilizacji Nowego Świata, oraz hiszpańskich konkwistadorów – żołnierzy przywiedzionych na nieznane tereny przez obsesję religijną i zwyczajną chciwość. Wynikiem tego zderzenia była krwawa wojna i zniszczenie kwitnącej cywilizacji.

Cortes był dowódcą w stylu Ulissesa. Jego przywódcze talenty opierały się przede wszystkim na umiejętność planowania, wyobraźni i niezwykłej brawurze. Ponoć miał też inne cechy: skłonność do zdrady, hipokryzję i umiejętność dzielenia miłości do Boga z miłością do złota. Jego imię stało się symbolem tego, jak jedna cywilizacja może unicestwić drugą.