Ludwik Kolankowski – Dzieje Wielkiego Księstwa Litewskiego za Jagiellonów, tom 1 : 1[zasłonięte]377-14

Wydawnictwo: Napoleon V
Oprawa: twarda
Format: 170 x 240 mm
Liczba stron: 400
Rok wydania: 2014
ISBN:[zasłonięte]978-8389-205-2

Spis treści :

Przedmowa

Wstęp

I. Początki organizacji państwowej

II. Giedyminowicze

III. Dziedzictwo Jagiełły

IV. "Corona Regni Poloniae"

V. Worskla

VI. Grunwald

VII. Horodło

VIII. Od Horodła do Łucka

IX. Konflikt z Koroną

X. Wojna domowa

XI. "Utwierdzenie" Wielkiego Ksiestwa

XII. Koniec księstw "dziedzicznych"

XIII. O "Witoldowe" granice

XIV. O "Dominum Russiae"

XV. Stepowcy

XVI. Obrona "Stariny"

XVII. Nowy front

XVIII. Sprzymierzeńcy i klienci

XIX. Śluby moskiewskie

XX. Wyprawa czarnomorska

Indeksy

Opis :

Prezentowana Czytelnikowi książka jest główną pozycją w dorobku naukowym Ludwika Kolankowskiego. Praca dzieli się na dwadzieścia rozdziałów, w których autor omawia historię Litwy od momentu śmierci wielkiego księcia Olgierda w 1377 r. i objęcia jego schedy przez Jagiełłę po zakończenie polsko-litewskich działań przeciw Mołdawii Stefana Wielkiego w latach 1[zasłonięte]497-14 (dwa krótkie rozdziały I i II, poświęcone początkom i dziejom Litwy do 1377 r. mają charakter wprowadzający). Autor, kreśląc na ponad czterystu stronach wnikliwą analizę dziejów politycznych Litwy, wykorzystał zarówno dorobek współczesnej mu historiografii, jak i edycje źródłowe i zbiory archiwalne, nie tylko polskie. Ich szczegółowy wykaz znajdzie Czytelnik w przypisach, stąd nie ma potrzeby, by je w tym miejscu omawiać. Trzeba jednak zaznaczyć, że tak obfite czerpanie ze źródeł, zgodnie z klasycznymi zaleceniami historiografii, pozwoliło Ludwikowi Kolankowskiemu na napisanie dzieła o nieprzemijającej wartości, zwłaszcza w dziedzinie faktograficznej. Dyskusji mogą podlegać oceny i interpretacje autora – do których miał zresztą prawo, a które są dzisiaj świadectwem myśli historycznej epoki międzywojennej. Do takich ocen zaliczyć możemy rzekome przekonanie Jana Olbrachta i Aleksandra Jagiellończyka o „roli dziejowej i najistotniejszej solidarności Polski i Litwy, jako pozycji jednolitej w stosunku do naporu barbarzyńskiego Wschodu”, przy czym pod pojęciem Wschodu ukrywała się Moskwa. Tym poczuciem roli dziejowej Polski i Litwy w Europie środkowo-wschodniej przepojone jest całe dzieło Ludwika Kolankowskiego – i m.in. właśnie z tego powodu nie mogło być wznawiane w czasach Polski Ludowej. Niemniej, trzeba przyznać, że autor za każdym razem stara się udowodnić – odwołując się do źródeł – iż oceny jego nie są bynajmniej bezpodstawne. Przykładem niech będzie dowartościowanie postaci Władysława Jagiełły, postponowanego przez Jana Długosza – Ludwik Kolankowski na trwale chyba zdołał wykazać bezpodstawność wielu krytycznych ocen panowania pierwszego z Jagiellonów. Stąd zachowują one swoją wartość również dzisiaj nie tylko jako zabytek historiograficzny, ale również jako element, pobudzający do dyskusji nad rolą państw jagiellońskich w dziejach Europy.