Kmin rzymski jest znany również pod następującymi nazwami: kmin egipski, kmin turecki, kumin, jeera, jira, comino, cummi, czarny kminek. Jest to przyprawa bardzo rozpowszechniona na Bliskim i Dalekim Wschodzie. Ma mocny i aromatyczny zapach i ostry, trochę słodki smak. Z wyglądu i smaku przypomina zwykły kminek, jednakże nim nie jest. Kmin rzymski jest spokrewniony kminkiem, anyżem, koprem i fenkułem – pochodzi również z rodziny roślin baldaszkowatych. Jest to roślina jednoroczna osiągająca wysokość 0,5 m o pierzastych liściach, białych lub różowych kwiatach. Okres kwitnienia to maj, owoce można zbierać 4 miesiące po wysiewie. Przyprawą są nasiona tej rośliny.

Kmin rzymski pochodzi z Azji Zachodniej i ma bardzo długą historię. Egipcjanie znali go już przed 5000 lat: znajdował się w piramidach. W kuchni greckiej i rzymskiej był bardzo ważną przyprawą, popularny również w Średniowieczu (z tego właśnie okresu pochodzi nazwa „kmin rzymski”). W czasach Karola Wielkiego był traktowany jako włoska odmiana kminku i uprawiany we wszystkich przyklasztornych ogrodach. Jednak próby te nie powiodły się, ponieważ kmin rzymski wymaga gorącego klimatu. Obecnie uprawiany jest głównie w Indiach, Iranie, Indonezji, Chinach i krajach południowych basenu Morza Śródziemnego. W naturze nie występuje. W Polsce nie może być uprawiany ze względu na niską odporność na niskie temperatury.

Kmin rzymski jest uważany za roślinę leczniczą: owoce zawierają do 4% olejku eterycznego i flawonoidy. Owoce i ziele działają m.in. przeciwzapalnie, pobudzają serce i ośrodek oddechowy, pobudzają wydzielanie soków trawiennych, moczopędnie oraz napotnie.