Klipsch podobnie jak JBL, reprezentuje amerykański styl brzmienia, a więc stawia na dźwięk dużego kalibru, nie tylko za sprawą odpowiedniego dociążenia w basie, ale również szeroko rozciągniętej przestrzeni z ostro kreślonymi źródłami pozornymi przede wszystkim na dalszych planach, bez skupiania większej uwagi na linii najbliżej położonej miejsca odsłuchowego. Jest to całkowite przeciwieństwo tzw. brytyjskiej i japońskiej estetyki brzmienia – Amerykanie kochają duże brzmienie, ale dysponują też dużymi pomieszczeniami, które trudniej nagłośnić niż Europejskie czy Japońskie klitki. Wysokotonowa tubka ze względu na swoją specyfikę brzmienia w główniej mierze decyduje o charakterze dźwięku prezentowanego przez RF-62II – wysokie tony choć są lepiej zintegrowane z niższym zakresem średnicy to nadal mają w sobie ten żar charakterystyczny dla tubowych przetworników produkowanych przez amerykanów. Na tle konkurencji Klipsch RF-62II wydaje się brzmieć jakby nieokrzesanie, przede wszystkim w zakresie wysokich tonów – delikatna jedwabna kopułka duńskich kolumn nie ma tego zadzioru typowego dal Klipscha, ale niektórzy wolą taki właśnie charakter brzmienia, gdzie większy nacisk kładziony jest na delikatność i słodycz niż bezpośredniość i dynamikę.