Część swo­ich pro­roctw fran­cisz­ka­nin za­pi­sał w książ­ce pod ty­tu­łem Moje wi­dze­nie świa­ta. Uwa­żał swoje zdol­no­ści za ogrom­ny cię­żar i udrę­kę, od któ­rej po­cząt­ko­wo sta­rał się uwol­nić. Jego nie­chęć do­sko­na­le pod­kre­śla­ją po­niż­sze słowa. "Naj­bar­dziej wstrzą­sa­ją­cym prze­ży­ciem ja­sno­wi­dza jest wi­dze­nie dra­ma­tycz­nych scen roz­gry­wa­ją­ce­go się wy­da­rze­nia, wobec któ­re­go musi po­zo­stać bier­nym wi­dzem, bez moż­li­wo­ści wpły­wu. Po­dob­ny wstrząs rodzi w duszy ja­sno­wi­dza świa­do­mość od­po­wie­dzial­no­ści za wynik po­wie­rzo­nej mu spra­wy do roz­strzy­gnię­cia". Jak się jed­nak oka­za­ło, od prze­zna­cze­nia fak­tycz­nie nie mógł uciec, stąd wła­śnie przy­kła­dy pro­roctw do­ty­czą­cych mię­dzy in­ny­mi losów na­sze­go kraju. Był on jed­nym z nie­licz­nych wi­zjo­ne­rów, któ­rzy po­tra­fi­li wi­dzieć przy­szłość w opty­mi­stycz­nych bar­wach. O Pol­sce oj­ciec Kli­musz­ko pisał tak: "Jeśli cho­dzi o nasz naród, to mogę nad­mie­nić, że gdy­bym miał żyć jesz­cze pięć­dzie­siąt lat i miał do wy­bo­ru stały pobyt w do­wol­nym kraju na świe­cie, wy­brał­bym bez wa­ha­nia je­dy­nie Pol­skę, po­mi­mo jej nie­szczę­śli­we­go po­ło­że­nia geo­gra­ficz­ne­go. Nad Pol­ską bo­wiem nie widzę cięż­kich chmur, lecz pro­mien­ne bla­ski przy­szło­ści