Ważne

Nie jesteśmy z wykształcenia historykami sztuki, dla nas nie ma znaczenia forma, ale treść dzieła. Przypuszczam, że dlatego do tej pory nikt nie wydał reprintu Albumu Napoleona Ordy, bo mówi się o nim, że jest niepoprawny artystycznie, że nie trzyma perspektywy, kształtów etc. Dla nas ważne jest co innego, to co czujemy, patrząc na tą architekturę. Czujemy piękno tych budowli, niepowtarzalną atmosferę, dumę narodową, patriotyzm, my czujemy te obrazy i forma jest dla nas sprawą drugorzędną.

Wspólnie wyszukujemy pozycji, które budzą nasze zainteresowanie i zachwyt. Obecnie nawiązuję kontakty z kolekcjonerami, bibliofilami, którzy w swych kolekcjach mają same perełki, a ja mam zamiar je wszystkie wydać. Jest tyle do zrobienia?

83 1060 [zasłonięte] 0[zasłonięte]0760060 [zasłonięte] 016568

 

Gospodarstwo piwniczne. Kiperstwo Konrada Niklewicza

Gospodarstwo piwniczne. Kiperstwo K. Niklewicz W jednym woluminie VII części, łącznie 359 stron numerowanych z licznymi drzeworytami w tekście. Pierwsze trzy części zostały wydane w 1895 r. nakładem autora. Pozostałe cztery w 1896 r. Zachowana została ciągłość numeracji, jak w oryginale.   Konrad Niklewicz – były inspektor winnic w Austro-Węgrzech – w swoim dziele wprowadza czytelnika we wszystko to, co gospodarstwa piwnicznego (kiperstwa) i fabrykacji win dotyczy. Stara się przy tym, by wiadomości były dla wszystkich zrozumiałe, pomijając naukowe rozprawy, a trzymając się bardziej praktycznej strony tematu. Uczy nas podstaw, podając definicję wina naturalnego i wina sztucznego, by w kolejnych rozdziałach stopniowo podnosić poziom naszej edukacji. W I części rozbudza nasze zmysły wzroku, smaku i powonienia, byśmy mogli zrozumieć i poczuć „kwiat” lub „bukiet” poprzez praktyczną próbę wina. Poznajemy przy tym kiperskie wyrażenia. W części II Niklewicz uczy nas – nie chemików – jak można za pomocą przyrządów ocenić skład chemiczny moszczu i wina. Jest to podstawowa wiedza, którą później wykorzystujemy w części III do postawienia diagnozy w przypadkach chorób i wad wina, spowodowanych m.in. obecnością mikroorganizmów, np. obce zapachy i smaki, zmiana koloru, psucie się wina. Podaje nam również recepturę na ważenie octu winnego. W IV części autor uczy nas technicznych metod, takich jak: ściąganie, klarowanie oraz podaje sposoby postępowania z winem wytrawnym, niedofermentowanym, wątpliwym. Dowiadujemy się o środkach czyszczących wino, by potem przejść do tematu ogrzewania wina. W części V informuje o uszlachetnianiu win i sposobach przechowywania trunku w butelkach.Część VI zapoznaje nas z winem z drożdży winnych, z winem rodzynkowym i uczy nas sztucznej fabrykacji win.Część VII to kompendium wiedzy o drożdżach, winach słodkich i deserowych, esencjach, moszczach rodzynkowych, winach słodkich i likierowych, winach białych i czerwonych. Ponadto autor zapoznaje nas z urządzeniami w piwnicy i daje dobre rady na temat przechowywania win w beczkach.   Myślę, że warto wrócić do wiedzy i doświadczenia Konrada Niklewicza… Tak jak wracamy do tradycyjnej kuchni staropolskiej, do ludowego ziołolecznictwa, tak warto sprawdzić, czy metody produkcji, przechowywania czy „leczenia win” nie są skuteczne i dziś?   Opis pozycji Wydawca: Graf_ika Przedruk metodą fotooffsetową Data wydania: 2010 Format: 21cm x 15 cm Oprawa: Twarda, zadrukowana liczba ston: 359 ISBN[zasłonięte]978-83889-28-1