W twórczości Molskiego pojawia piękno i piętno antyku, ale w postaci fragmentarycznej, jak w ekspozycjach archeologicznych destruktów, okaleczonych przez czas, naznaczonych liszajem, fakturalną łuską, rozbitych i sklejonych, przesłoniętych lub też częściowo zakutych w maski, spętanych taśmami – a może to bandaże i opatrunki, spod których wyłaniają się wyidealizowane twarze – antycznych greckich bogów i herosów i ich renesansowych wcieleń. Ale to przecież my żyjemy w świecie percepcji i pamięci fragmentarycznej, nieciągłej, zdani na nieustanne migawkowe obrazy, poddani presji przyspieszającego tempa, które nie pozwala nasycić się pamięcią.