Fabuła:

W podziemiach Instytutu Badania Czwartorzędu (budynek instytutu zagrała dawna Willa Edwarda Hentschla położona przy ul Wólczańskiej 17 w Łodzi) istnieje zamieszkana przez krasnoludki kraina zwana Szuflandią. Jej mieszkańcy żyją w nieprawdopodobnym ścisku i biedzie, pod rządami despotycznego nadszyszkownika Kilkujadka (Jerzy Stuhr). Szuflandia nie jest jednak jedynym miejscem pobytu krasnoludków. Niektórzy, dzięki tajemniczemu napojowi zwanemu Kingsajzem, zyskują ludzkie wymiary. Dzięki temu mogą żyć i pracować jako zwyczajni ludzie oraz, co ważne, korzystać z uroków związków damsko - męskich (w Szuflandii nie ma bowiem krasnoludków - kobiet). Krasnoludki, by nie stracić swojego ludzkiego wzrostu, muszą regularnie spożywać duże ilości Polo Cockty, stąd przez wrogiego im Kilkujadka i jego pomocników są zwani Polokoktowcami.

Jednym z Polokoktowców jest Olgierd Jedlina (Jacek Chmielnik), redaktor pisma "Pasikonik", żyjący spokojnie w swoim poukładanym świecie z narzeczoną Ewą. Jego spokój burzy schwytanie jego przyjaciela Adasia przez agentów Kilkujadka. Adasiowi udało się samodzielnie stworzyć formułę Kingsajzu, co może przynieść Polokoktowcom trwałe bezpieczeństwo, jednak dla Adasia staje się przyczyną zguby. Dzięki pomocy spotkanej przypadkowo Ali, której przed schwytaniem Adaś przekazał porcję Kingsajzu, a także jej przyjaciół Kwintka i Kramerki, Olgierd wraca do rozmiarów krasnoludka, by wydobyć Adasia z opresji...

Kingsajz jest pełny specyficznego humoru (wywołującego czasem śmiech przez łzy) i widocznych nawiązań do rzeczywistości, charakterystycznych dla filmów Juliusza Machulskiego. Wyraźnie widać to chociażby na przykładzie mieszkańców Szuflandii, otrzymujących talony na muchy (jak w Polsce Ludowej kartki na mięso), czy w tytule pisma "Pasikonik" jako aluzji do peerelowskiego "Świerszczyka". Odniesienie do smutnej rzeczywistości widać także, w porównaniu głodujących i stłoczonych w ciasnych szufladach szeregowych krasnoludkach, do władzy w osobie Kilkujadka i współpracowników, używających wszelkich bogactw i korzystających z uroków Kingsajzu. Można to uznać za symbol dwóch światów - wschodnich demoludów (Szuflandia) i bogatego zachodu (Kingsajz), do którego legalny dostęp mieli tylko wybrani, zaś uciekinierzy byli traktowani jak przestępcy.

W filmie nie brakuje także lżejszego humoru, którego przykładami mogą być postacie Kwintka i Kramerki, nawiązujące do nazwisk Kwinto i Kramera, bohaterów innego filmu Machulskiego - Vabanku, granych przez tych samych aktorów (Jana Machulskiego i Leonarda Pietraszaka), czy scena z filmu, w której Olo zrzuca podejrzenia przynależności do Polokoktowców na nieistniejącego mężczyznę, nadając mu nazwisko redaktorki naczelnej "Pasikonika", Bombaliny, co nabiera humorystycznego charakteru, jako że Bombalinę w istocie gra mężczyzna (Witold Pyrkosz).

Twórcy filmu stanęli też przed zadaniem stworzenia imponującej scenografii, z powiększonymi do potężnych rozmiarów produktami codziennego użytku, które "grały" w scenach z aktorami - "krasnoludkami".

Opakowanie jest bez folii - płyty są w stanie bardzo dobrym.