Kinestezja artykulacyjna cz 1

O zaburzeniach kinestezji mówimy wtedy, gdy dziecko osiągnęło

sprawność narządów artykulacyjnych, taką aby wymówić poszczególne głoski. Nadal jednak w niektórych
wyrazach zamienia głoski Trudność sprawia dziecku wykonanie bardzo szybkich, precyzyjnych ruchów narządów
artykulacyjnych w wyrazach, w których występują w bliskim sąsiedztwie głównie głoski:
š – s - ś, ž – z - ź, č - c – ć, dž- dz – dź, r – l - j, k – t, g – d.
Utrzymujące się zaburzenia kinestezji artykulacyjnej często współwystępują z nieprawidłowościami
w obrębie słuchowego różnicowania głosek Tego typu trudności dają efekty w pisaniu, głównie ze słuchu,
w postaci błędów fonetycznych, ortograficznych. Język polski obfituje w zestawienia typu:
siostrzyczka, artyleria, nigdy, itp.
Wymaga się więc od czytającego i piszącego poprawnej artykulacji, prawidłowo rozwiniętej słuchowej pamięci
fonologicznej, słuchu fonematycznego, prawidłowego czucia ułożenia narządów artykulacyjnych (kinestezji artykulacyjnej).
Jak to osiągnąć? Zgromadzone na płycie ćwiczenia pozwolą wytrenować kinestezję artykulacyjną.
Powtarzanie zgromadzonych cząstek wyrazowych ćwiczy także pamięć fonologiczną i słuch fonematyczny.