Kimbrę zapewne każdy słuchacz kojarzy za sprawą megaprzebojowego duetu z Gotye „Somebody That Used To Know”młodziutka 21 letnia wokalistka pochodząca z Nowej Zelandii wydała jednak w zeszłym roku swój debiutancki album zatytułowany po prostu „Vows”. Przyznam się że dawno nie miałem tyle problemu z recenzją. Płyta choć zakorzeniona w stylistyce pop zacznie poszerza znaczenie owego pojęcia, a jednocześnie kreuje zupełnie nowy mariaż. Pop stanowi tu jedynie punkt wyjścia, ramę poszczególnych kompozycji. To co dzieje się w samych piosenkach daleko wykracza poza gatunek tworząc nieprzewidywalną, wciągająca spójną całość. Płytę otwiera zakorzeniony w duchu muzyki kabaretowej „Settle Down”. Piosenka zaśpiewna jest w fenomelnay trudny do podrobienia czy choćby naśladowania sposób. Znakomicie wypada zagrany w duchu szlachetnego synthpopu „Cameo Lover”. Zmysłowy, sexowny i uzależniający tyle mogę napisać o genialnym „Two Way Street”. Choć słychać że dziewczyna nie ma wielkiego głosu, sposób śpiewania, frazowania, komponowania wyróżniają ją spośród innych. „Old Flame” stanowi tajemniczą wyprawę w prostotę komponowania syntetycznych lat 80. Wokalnie Kimbra bardzo zbliża się momentami do Bjork. Zimny ascetyczny podkład i automat perkusyjny dodają utworowi nutek melancholii. Wodewilowy niedokońca przekonujący mnie klimat otrzymujemy za sprawą „Good Intent”. Jednak i tu nie sposób przejść obojętnie wobec zakorzenionych w soulu i jazzie partiach wokalnych. „Plan Good Ring” mógłby z powodzeniem posłużyć za temat przewodni filmu szpiegowskiego. Utwór za sprawą dźwięków pianina pięknie rozwija się, aż do delikatnego jazzowego finału. Delikatny funkowy feeling przynosi „Call Me”. Najmocniejszym punktem albumu jest trwająca ponad 5 minut kompozycja „Wandering Limbs”. Ten sexowny duet ukazuje nam zupełnie nowe spojrzenie na współczesny wymiar popu. Gdyby śpiewające panie pokroju Katie Melua czy Norah Jones poszły w podobnym kierunku na ich nowe albumu czekałbym z wytęsknieniem a nie w przekonaniu rutyny. Niestety troszkę drażni za sprawą bjorkowych partii wokalnych „Withdraw”. Podobny sposób przeciągania frazy nie tyle razi brakiem oryginalności, co ukazuje niedoskonałości wokalne artystki.

Choć płyta nie miała jeszcze swej europejskiej premiery, naprawdę warto czekać na dzień kiedy pojawi się na naszych polkach sklepowych. Kimbra z powodzeniem udowadnia nam iż popowe ramy nie oznaczają przewidywalności, nudy i rutyny. Płyta jeśli nie w całości to na pewno na wyrywki zaczaruje nie jedno ucho, zarówno te szukające po prostu przebojowych piosenek, jak i te ceniące bardziej wyrafinowaną muzyczną ucztę. Największym plusem „Vows” jest fakt iż płyta nie jest podana wprost, każdą piosenkę trzeba odkryć jak skarb na swój własny niczym nieskrępowany użytek.