Wiel­ki suk­ces, jaki przy­niósł no­wo­ze­landz­kiej pio­sen­kar­ce wspól­ny utwór z Gotye, "So­me­bo­dy That I Used To Know", spra­wił, że wszyst­kie oczy fanów no­wo­cze­sne­go popu zwró­ci­ły się w stro­nę An­ty­po­dów. Kim­bra wy­ko­rzy­sta­ła za­in­te­re­so­wa­nie swoją osobą i od trzech lat nie­mal bez prze­rwy kon­cer­to­wa­ła. Licz­ne wy­stę­py nie prze­szko­dzi­ły jej jed­nak w pra­cach nad dru­gim al­bu­mem, który miał od­po­wie­dzieć na py­ta­nie, czy młoda wo­ka­list­ka nie jest aby tylko jed­no­ra­zo­wą sen­sa­cją.

Śle­dząc wpisy Kim­bry na jej Fa­ce­bo­oku, raz za razem je­ste­śmy za­ska­ki­wa­ni jej mu­zycz­ny­mi wy­bo­ra­mi. O ile te­le­dy­ski Mi­cha­ela Jack­so­na czy Ste­vie­go Won­de­ra wy­da­ją się być tam jak naj­bar­dziej na miej­scu, tak utwo­ry Me­shug­gah czy Dil­lin­ger Esca­pe Plan są już cał­ko­wi­tym za­sko­cze­niem. Po­dob­nie sy­tu­acja wy­glą­da z go­ść­mi, któ­rych pio­sen­kar­ka za­pro­si­ła na swoją płytę. Oka­za­ło się bo­wiem, że jest wśród nich za­rów­no Matt Bel­la­my z Muse, jak rów­nież tak "kul­to­we" po­sta­cie, jak hip-ho­po­wy pro­du­cent The Fly­ing Lotus czy psy­cho­de­licz­ny gi­ta­rzy­sta Omar Ro­dri­gu­ez-Lo­pez z The Mars Volta.

W tej sy­tu­acji można by się spo­dzie­wać, że "The Gol­den Echo" bę­dzie zlep­kiem dzi­wacz­nych wpły­wów i cy­ta­tów, da­le­kich od pio­sen­ko­wej przy­stęp­no­ści. A tu nic z tego. Głów­nym wąt­kiem krąż­ka jest za­ska­ku­ją­ca swoim wdzię­kiem próba prze­nie­sie­nia wzor­ców z "czar­nej" mu­zy­ki na te­ry­to­rium współ­cze­sne­go popu. Sły­chać to już w war­stwie wo­kal­nej – w wielu utwo­rach Kim­bra śpie­wa zmy­sło­wym fal­se­tem, który od razu ko­ja­rzy się z cha­rak­te­ry­stycz­nym gło­sem Prin­ce’a ("Teen Heat"). Co wię­cej – w re­fre­nach kró­lu­ją me­lo­dyj­ne chór­ki, wy­wie­dzio­ne oczy­wi­ście z twór­czo­ści żeń­skich ze­spo­łów rodem z Mo­town i Stax ("Ca­ro­li­na").

Po­dob­nie sy­tu­acja wy­glą­da, jeśli prze­ana­li­zu­je­my album pod kątem ga­tun­ko­wym. Naj­wię­cej tutaj no­wo­cze­sne­go R&B, w któ­rym bu­ja­ją­ce­go pod­kła­dy o hip-ho­po­wej pro­we­nien­cji łączą się z ła­god­ną elek­tro­ni­ką i wo­kal­na ekwi­li­bry­sty­ką Kim­bry. To przede wszyst­kim dud­nią­cy tra­po­wym basem "90s Music", jakby go­spe­lo­wy "Gold­mi­ne" czy roz­bu­do­wa­ny aran­ża­cyj­nie "Love In High Pla­ces". Cza­sem pio­sen­kar­ka od­pusz­cza sobie wy­sma­ko­wa­ną pro­duk­cję i sta­wia na bar­dziej bez­po­śred­nią ener­gię. Wtedy otrzy­mu­je­my kla­sycz­ne w for­mie disco w stylu Mi­cha­lea Jack­so­na ("Mi­rac­le") i klu­bo­wy funk spod znaku Prin­ce’a ("Ma­dho­use"). Nawet kiedy sięga po bar­dziej "białe" brzmie­nia, nie brak w tych na­gra­niach "czar­nej" sty­li­za­cji, choć­by po­przez so­czy­ste dę­cia­ki czy so­ulo­wy śpiew ("Ca­ro­li­na" i "No­bo­dy But You").

Wszyst­ko to jed­nak wy­mo­de­lo­wa­ne jest na jak naj­bar­dziej po­po­wą modłę – po­dob­nie, jak to robi na swych pły­tach Ju­stin Tim­ber­la­ke. W efek­cie pio­sen­ki Kim­bry są bar­dziej przy­stęp­ne niż po­dob­ne choć­by pod wzglę­dem aran­ża­cyj­nym i pro­duk­cyj­nym do­ko­na­nia choć­by Ja­nel­le Monae czy nawet Ery­kah Badu. To duża sztu­ka – i w tym kon­tek­ście trze­ba uznać "The Gol­den Echo" za wy­jąt­ko­wo po­my­sło­wy album. Przy od­po­wied­niej pro­mo­cji no­wo­ze­landz­ka pio­sen­kar­ka może być nie­ba­wem gwiaz­dą popu pierw­szej wiel­ko­ści.