Jerzy Karaszkiewicz
POGROMCA ŁUPIEŻU

"Mam wielki talent aktorski. I to jest jedyna zaleta mojej osobowości. Drugą jest skromność. I ta skromność kazała mi zawsze tak grać, by nikt mojego talentu nie zauważył. Można więc powiedzieć, że osiągnąłem sukces. W teatrze byłem zawsze bardzo lubiany. Ci niezdolni przepadali za mną, bo nawet od nich byłem gorszy. Ci zdolni też czuli do mnie sympatię. Chwalili mnie po każdej premierze, bo widać było, że się starałem. Znajdziecie tu, mili Państwo, moje zapamiętania o ludziach teatru, których przyjaźń poczytuję sobie za zaszczyt. Przypomnicie sobie Halinę Mikołajewską, Tadeusza Łomnickiego, Jerzego Dobrowolskiego, przeczytacie o Adamie Hanuszkiewiczu i Wojciechu Siemionie. To nie tylko wielcy artyści, ale i ludzie niezwykli.
W teatrze czuję się dobrze. Aktorzy to bardzo mili ludzie. Ale jest też dokładnie pięciu, których nienawidzę. To kreatury. Opowiadania o nich są napisane i dobrze ukryte. Gdy mnie już nie będzie, to jest taki chłopaczek, który je ujawni (...)". (od autora)


Wydawnictwo: Dolnośląskie
Rok wydania: 2002
Stron: 188
Okładka: miękka
Stan ogólny: BDB, zdjęcie powyżej
Dodatkowe uwagi: książka nowa