 |
| |
| Pierwsza tak obszerna, obejmująca całe życie i dzieło, książka o Ryszardzie Kapuścińskim (1[zasłonięte]932-20), pióra wybitnego dziennikarza i reportera „Gazety Wyborczej”. Doskonale udokumentowana, pełna celnych analiz opowieść o „człowieku, żyjącym w poplątanych czasach, w kilku epokach, w różnych światach” na szerokim tle wydarzeń społeczno-politycznych ostatniego półwiecza w Polsce i za granicą. Domosławski odważnie podejmuje wnikliwą próbę charakterystyki Kapuścińskiego - człowieka pełnego sprzeczności, wokół którego narosło wiele kontrowersji. "Na palcach jednej ręki zliczysz wielkie książki o ludziach wielkich. Ta książka jest jedną z nich. Artur umie słuchać. Fotografii. Notatek w brulionie. Słów spisanych i tych jakich Ryszard spisać nie chciał, nie zdążył lub nie uznał za warte spisywania, choć warte były." Zygmunt Bauman "Jest to opowieść o żywym człowieku uwikłanym we własny los, w historię, w słabości i śmieszności. Dopiero na takim tle widać wielkość, wielowymiarowość Kapuścińskiego. Domosławski podąża jego śladem, stara się dotrzeć do prawdy i nie przejmuje się tym, że niektórzy chcieliby mieć kolejnego polskiego świętego." Andrzej Stasiuk "To nie jest książka dla tych, którzy najlepiej czują się w uproszczonym świecie dwóch kolorów i nie chcą poznawać innych. Nie dla wyznawców jednej prawdy. Bo jednej prawdy - nie ma. Ani o PRL-u, ani o Etiopii, Iranie, Meksyku, Ugandzie i wszystkich tych miejscach, z którymi zmagał się Kapuściński. Nie ma też jednej prawdy o Ryśku. Domosławski wszystkie te prawdy spina w węzeł, nazywając "non-fiction" i rzuca do przemyślenia. Myślę, że Ryszard Kapuściński zasłużył - całym swoim życiem i pisarstwem - na to, by właśnie taka książka, pokazująca go w wielu wymiarach i kolorach, powstała." Teresa Torańska "Odważny jest autor, który pisze o wybitnym starszym koledze i przyjacielu nie na klęczkach. Znacznie prościej i wygodniej jest uprawiać hagiografię..." Marcin Kula Od Autora: Zawsze miałem wrażenie, mówi jeden z przyjaciół, że żył w świecie sekretów, skrywał wiele tajemnic - przed przyjaciółmi, najbliższymi, przed samym sobą; tak, tak, sekrety ma się również przed sobą. Jakie miał sekrety? Osobiste, polityczne, pisarskie. Mimo światowej sławy, która powinna mu dać pewność siebie, głęboki oddech, był czymś przygnieciony; ten uśmiech, ta miękkość, to sprawianie wrażenia, że wszystkich się lubi i słucha, nawet gdy opowiadają głupstwa... "Tajemnice Ryszarda Kapuścińskiego". Czy tak powinienem zatytułować opowieść o moim mentorze i szczególnym przyjacielu, którego lepiej poznaję dopiero teraz? |
|
|
|
|
|
