Powtarzam często przy różnych okazjach, że dzieje polszczyzny i czeszczyzny są tak sobie bliskie i powiązane historycznymi wzajemnymi wpływami, że użytkownicy tych zachodniosłowiańskich języków powinni na siebie patrzeć z ogromną sympatią - tak jak powinni być świadomi owych językowych powinowactw.

Mówiąc o normalnych, niezakłamanych kontaktach sąsiedzkich, chciałbym je jak najmocniej przeciwstawić temu wszystkiemu, co w takich relacjach najgorsze: zadęciu, oficjalności. Dodajmy samokrytycznie, że nam, Polakom, często bliżej do takich zachowań niż braciom Czechom - słynącym z wyjątkowej umiejętności czerpania radości życia z najdrobniejszych epizodów życia codziennego.

Z tą większą satysfakcją i radością witam książkę Zofii Tarajło-Lipowskiej, napisaną niezwykle lekkim, atrakcyjnym językiem, utrzymaną w konwencji humorystycznej gawędy, traktującą o najważniejszych cechach systemowych czeszczyzny i o relacjach pomiędzy obu naszymi językami.

Autorka przybliża czytelnikom czeszczyznę, a robi to ze znawstwem merytorycznym i wielkim pisarskim talentem, sprawiającym, że recenzowany tekst dosłownie skrzy się humorem, a zarazem ujmuje ciepłem i uczuciowym stosunkiem do przedstawionej problematyki. Humorystycznej konwencji jest wierna również w drugiej części książki, w której pomieściła zabawne historyjki z życia wzięte - pokazujące, jak łatwo można się pomylić, przypisując polskie znaczenia podobnym czeskim wyrazom lub odwrotnie. W ten sposób dopełnia się zamierzony, tytułowy "kapoanizm" opracowania.
(Z recenzji Profesora Jana Miodka)