Ta rozprawa należy do głównych dzieł wczesno-średniego Martina Heideggera (1[zasłonięte]889-19), najwybitniejszego chyba filozofa niemieckiego XX wieku. Ukazała się dwa lata (1929) po publikacji słynnego `Bycia i czasu`, ale stanowi jakby `historyczne` wprowadzenie do niego. Autor interpretuje Kanta inaczej niż ciągle jeszcze silny wtedy w Niemczech neokantyzm. `Krytyka czystego rozumu` nie ma być teorią poznania ani teorią nauk przyrodniczych - Heidegger odnajduje w tej transcendentalnej myśli prapoczątki własnej `ontologii fundamentalnej`, którą wyłożył w `Byciu i czasie`. Czyni to bez niejakiego `historycznego` gwałtu na tekście w imię odsłonięcia jego `dziejowej` prawdy. Chce wydobyć to, co, jak uważa, tkwi u Kanta niewypowiedziane: problematyczność metafizyki, jako takiej. W ten sposób uzyskujemy inne niż przyjęte rozumienie takich podstawowych kwestii, jak transcendentalny podmiot, zjawisko, naoczność, intelekt, rzecz sama w sobie. Dzieło Kanta nabiera dynamiki i wdaje się w zmagania z samym sobą, by odpowiedzieć na zadane sobie pytanie `jak jest możliwa metafizyka?`.