.

Do lat sześćdziesiątych XX wieku kamp rozwijał się przede wszystkim dzięki subkulturze homoseksualnej, której członkowie wypracowali sobie kod smaku służący tajnemu porozumieniu. Znaki odmienności seksualnej były tu jednak uplątane w wielopoziomową grę, która czyniła z przekazu tożsamościowego tekst zakryty i zarazem jawny – tak bardzo ostentacyjny, że aż niewiarygodny. Więzią, która łączyła sprzeczne poziomy komunikacji i nadawała im spójność, była ironia; specyfika kampu wyrażała się w tym, że ironia wymierzona była zarówno w kulturę heteroseksualną, jak i w subkulturę homoseksualną. Ludycznie odgrywać heteroseksualne aspekty kultury dominującej z pozycji odmieńca i odmiennościowe aspekty kultury podporządkowanej z perspektywy dominującej – to właśnie znaczyło uprawiać kamp. W latach sześćdziesiątych ta dziwna estetyka tożsamości została przechwycona przez kulturę masową, zesterotypizowaną i pozbawioną politycznego ostrza. Kamp uznano za estetykę przesady. W nowym ujęciu, zaproponowanym przez Susan Sontag, kamp okazywał się rozwiązaniem stricte modernistycznego dylematu, który rządził wyborami artystów; od schyłku wieku XIX twórcy stali przed koniecznością wyboru między elitarnością i popularnością, między wartościami sztuki wysokiej i niskiej, między innowacją i konwencjonalnością. Kamp pozwalał mieć jedno i drugie: chwaląc wytwory sztuki niskiej, legitymizował „zły gust” kultury masowej, a zarazem podpowiadał chwyty, które umożliwiały indywidualne przetworzenie masowości. Rozwiązanie dylematu „wysokie – niskie” przybrało więc w przypadku kampu postać – sprzecznego – zdystansowanego zaangażowania w wytwory masowości.

Spis treści

Podziękowania

Przemysław Czapliński, Kamp – gry antropologiczne

CZĘŚĆ I. DO KOGO NALEŻY KAMP

Sontag Susan, Notatki o kampie

Andrew Britton, Po stronie interpretacji. Notatki przeciw kampowi

Richard Dyer, O kampowaniu, które trzyma nas przy życiu

Pamela Robertson, Jak się robi kamp feministyczny?

Andy Medhurst, Kamp

Mike Perkovich, Michaśki, kamp, cioty i literatura amerykańska 

Robert F. Kiernan, Przedsiębiorstwo Kamp

David Bergman, Kamp

CZĘŚĆ II. KAMP – PRZEGINANIE KULTURY WYSOKIEJ

Mark Booth, Campe-toi! O genezie i defi nicjach kampu

Moe Meyer, Pod znakiem Wilde’a. Archeologia pozowania

Karl Keller, Kampowanie Whitmana

Robert F. Kiernan, Triumf fantazji

Gregory Woods, Kultura wysoka i wysoki kamp.

Przypadek Marcela Prousta

Gunter Erbe, Dandys nowoczesny

Patric Mauries, Drugi manifest kampu

III. KAMP, POP I EKONOMIA KULTURY MASOWEJ

Andrew Ross, Kamp: sposoby użycia

Sasha Torres, Kampowy krzyżowiec w pelerynie:

Pop, kamp i telewizyjny serial o Batmanie

Philip Core, Kampowe reguły

Chuck Kleinhans, Wyjmowane z kosza. Kamp i polityka parodii

Jürgen Bräulein, Jak kultura kampu dotarła do Niemiec

IV. KAMP – SZANSA INNEJ ANTROPOLOGII

Esther Newton, Wzorce ról

Judith Butler, Od „wnętrza” do performatywów płci

Eve Kosofsky Sedgwick, Wilde, Nietzsche i sentymentalne związki z męskim ciałem

Moe Meyer, Dyskurs Kampu. Rewindykacja

Caryl Flinn, Śmierci kampu

George Piggford, „Kim jest ta dziewczyna?” Annie Lenox,

„Orlando” Virginii Woolf i kampowa androginia kobieca

Philipe Cardon, Recepta na Odmieńca albo maszyna do (de)konstrukcji tożsamości

Anna Mizerka, Kamp po polsku

Kalendarium kampu

Mały słownik kampowych organizacji, osób i pojęć

Biogramy autorów

Bibliografia po(d)ręczna kampu

Indeks rzeczowy

Kamp. Antologia przekładów
Red.: Przemysław Czapliński, Anna Mizerka
Rok wydania: 2012
ISBN: 97[zasłonięte][zasłonięte]242-22-6
Liczba stron: 748
Format: A5 (135x205)
Okładka: miękka ze skrzydełkami