Pszczelarstwo potrzebuje pomocy. I chyba nikt w naszym środowisku nie wątpi, że tak postawiona teza właściwie nie wymaga nazbyt szczegółowego raportu dowodowego. Zima przełomu 2008 i 2009 roku po raz kolejny przyprószyła siwizną niejedną pszczelarską głowę. Zewsząd dochodziły hiobowe wiadomości o masowych upadkach pszczół, głównie ze Stanów Zjednoczonych i Europy Zachodniej, ale przecież także z Polski. Czytelnicy Przeglądu Pszczelarskiego byli i są na bieżąco informowani o zjawisku (oraz jego skali) nazwanym przez naukowców CCD. Niejeden tęgi umysł z tej czy innej katedry pszczelniczej począł biedzić się nad udzieleniem nam pszczelarzom odpowiedzi, dlaczego doszło do tej hekatomby. Bo przecież w USA padło grubo ponad 50% populacji rodzin pszczelich, a niektóre statystyki podają jeszcze większe rozmiary tej katastrofy. Niektórzy twierdzą, że jeśli natychmiast Amerykanie i Kanadyjczycy nie podejmą kroków zaradczych, to w 2025 roku z krajobrazu Ameryki Północnej w ogóle znikną pszczoły miodne. Odpowiedzi na temat przyczyn masowych upadków rodzin pszczelich na razie nie poznaliśmy, choć naukowcy podają wiele przyczyn: oczywiście warroza, oczywiście nosemozy, oczywiście infekcje wirusowe i oczywiście wszechobecne pod każdą szerokością geograficzną środki ochrony roślin. Jeśli dodać do tej listy prawdopodobne skażenie cukru, tj. podstawowej paszy dla pszczół śladowymi, ale być może śmiertelnymi dla naszych owadów pozostałościami różnorakich