Wymiary: 29/21 cm

Pierwsze kafle, tzw. garnkowe, pojawiły się w XI wieku w Europie. W Polsce rozpowszechniły się od początku XIV wieku. Miały one kształt garnków wmurowanych w ścianę pieca, otworem na zewnątrz. Otwór początkowo okrągły, wkrótce zmienił kształt na kwadratowy, później przybierał inną, bardziej ozdobną postać np. koniczyny. Kafle garnkowe wyrabiano na kole garncarskim. W XVI wieku zaczęto wyrabiać w Polsce kafle płytkowe, miskowate, okrągłe i czworokątne. Były bardziej ozdobne, pokrywano je polewą brązową, żółtą lub zieloną. Otwór głębokich kafli przysłaniano ozdobną kratką. W XV wieku pojawiły się również kafle podobne do współczesnych - płaskie, płytkowe. Płyta czołowa była bardzo bogato zdobiona. Często przedstawiano na niej sceny z Nowego i Starego Testamentu, sceny z polowań, motywy roślinne. Kafle pokrywano różnokolorowymi polewami. W drugiej połowie XIX wieku wzrost zapotrzebowania na kafle i zmechanizowanie ich wyrobu spowodowały, że kafle gładkie, jednobarwne zdominowały rynek. Dekoracyjny z założenia kafel ceramiczny staje się dziełem sztuki dzięki kunsztowi w oddawaniu szczegółów, natłoku elementów i precyzji wykonania. Kwieciste, bliskie secesyjnemu obramowanie, na które skalda się silnie stylizowana łodyga z białymi kwiatami, okalaja właściwy prostokąt obrazu. widać na nim zakole rzeki, sylwetki wierzb, a w oddali na linii horyzontu białą bryłę wiejskiego kościoła. Sielankowy nastrój współtworzony jest delikatnymi kłębami chmur na błękitnym niebie.