"Cezar porwany szałem walki, w swym wspaniałym płaszczu, którego szkarłatne poły rozwiewa wiatr, wzniesionym wysoko mieczem wskazuje drogę jeźdźcom którzy pędzą za nim bez tchu w piersiach , uniesieni radością bitwy. Ta kawalkada przez równinę dzieląca obydwa obozy wywołuje ogromne wrażenie. Z obu stron wznosi się pod niebo ogłuszający krzyk: po stronie obrońców wzgórza okrzyki bojowego entuzjazmu, po drugiej zaś ryk bezsilnej wściekłości oblegających. Na widok nadciągającego wodza legioniści odrzucają włócznie i z uniesionym w górę mieczem ze zdwojoną furią wpadają hurmem na Galów, którzy stawiają im zaciekły opór. Lecz oto za ich plecami wyrastają przybyli na odsiecz żołnierze Cezara. Galowie rzucają się do ucieczki lecz zagradzają im drogę Germanie, zaciekle wycinający w pień uciekających. Jest to istna rzeź. Asystuje temu ze szczytu wzgórza sam Cezar, tym razem w charakterze widza. Znoszą mu zdobyte na wrogu znaki bojowe. Jest ich coraz więcej. Stos rośnie z minuty na minutę. Wercyngetoryks na wieść o klęsce rodaków pod Mont Rea rezygnuje z wszelkiej akcji zaczepnej i wycofuje swoje wojska poza szańce."

Przekład: Danuta Wilanowska.

Stron 541, PIW