---

Stan okładki: dobry - ocena ogólna, szczegółowy opis stanu okładek poszczególnych tomów znajduje się poniżej.

Stan kartek: czyste, pożółkłe.

---

Tytuł oryginału: The Modern Comedy.

Zestaw 3 tomów trylogii "Nowoczesna komedia", pochodzący z różnych wydań.

Tom 1: Biała małpa
Tytuł oryginału: The White Monkey.
Przełożyła: Zofia Lasocka.
Wydawnictwo: Książka i Wiedza. Wydanie VI, Warszawa, 1988 r. Nakład: 200000, 240 str., format: 16,0 x 23,5 cm, oprawa miękka. ISBN: 83-05-11661-1.
Stan okładki: bardzo dobry (-), okładka pożółkła, posiada niewielkie ślady przetarć.
Stan kartek: czyste, pożółkłe.

Tom 2: Srebrna łyżka
Interludium: Milczące zaloty.
Tytuł oryginału: The Silent Wooing.
Tłumaczyła: Krystyna Czerwijowska.
Księga 2: Srebrna łyżka.
Tytuł oryginału: The Silver Spoon.
Tłumaczył: Tadeusz Jakubowicz.
Wydawnictwo: Państwowy Instytut Wydawniczy. Wydanie VI, Warszawa, 1972 r. Nakład: 100150, 288 str., format: 12,5 x 20,0 cm, oprawa miękka. ISBN: brak.
Stan okładki: dobry, okładka lekko pożółkła, posiada niewielkie ślady przetarć i zagięć oraz ślady małych plam i drobnych zabrudzeń, grzbiet pożółkły, nieznacznie przetarty na krawędziach.
Stan kartek: czyste, pożółkłe.

Tom 3: Łabędzi śpiew
Interludium: Mijający się w mroku.
Tytuł oryginału: Passers By.
Tłumaczyła: Tadeusz Jakubowicz.
Księga 3: Łabędzi śpiew.
Tytuł oryginału: Swan Song.
Tłumaczyła: Wanda Kragen.
Wydawnictwo: Państwowy Instytut Wydawniczy. Wydanie VI, Warszawa, 1972 r. Nakład: 100150, 328 str., format: 12,5 x 20,0 cm, oprawa miękka. ISBN: brak.
Stan okładki: dobry (-), okładka lekko pożółkła, posiada ślady przetarć i zagięć oraz ślady małych plam i drobnych zabrudzeń, grzbiet pożółkły, przetarty na krawędziach, kartki okładki są naderwane na krawędzi grzbietu od dołu na dł. ok 5 cm.
Stan kartek: czyste, pożółkłe, kilka kartek na końcu książki jest częściowo naderwana na krawędzi grzbietu od dołu na dł. ok. 2 cm.

Trylogia "Nowoczesna komedia" jest dalszym ciągiem kroniki rodu Forsythe`ów.

Przedmowa

W tytule, który nosi druga część kronik rodu Forsyte`ów, nazwana Nowoczesną komedią, słowo "komedia" zostało, być może, użyte w równie szerokim znaczeniu, w jakim słowo "saga" zostało użyte w odniesieniu do części pierwszej. A jednak czy można nakreślić inny niż komediowy obraz lat tak trudnych jak te, w których żyliśmy od czasu wojny, czy można się w nich doszukać innej niż komediowa wymowy? Wiek, który sam nie wie, czego chce, a zarazem z największym wysiłkiem usiłuje owo "coś" zdobyć, musi wywoływać choćby smutny uśmiech.
Oddać kształt i barwę jakiejś epoki to zadanie przekraczające możliwości każdego powieściopisarza, a w bardzo znacznym stopniu przekraczające możliwości niżej podpisanego. Lecz kiedy pisał on tę trylogię, u podłoża jego zamierzeń leżało niewątpliwie pragnienie, by spróbować choć w części wyrazić ducha tej epoki. Nasza Współczesność - niczym przysłowiowy kurak Irlandczyka - leci tak szybko, że nie sposób ująć jej jako całości: można ją co najwyżej chwytać na migawkę, kiedy pędzi naprzód, ku swej przyszłości, nie wiedząc jednak, gdzie i kiedy ta przyszłość się wypełni i jaka będzie.
Anglia roku 1886, roku, w którym rozpoczyna się Saga rodu Forsyte`ów, także nie widziała przed sobą przyszłości, spodziewała się bowiem, że jej teraźniejszość trwać będzie wiecznie, i jechała na swym bicyklu jakby we śnie, lękając się tylko dwóch upiorów: pana Gladstone`a i irlandzkich członków Izby Gmin.
Anglia roku 1926, roku, w którym kończy się Nowoczesna komedia (stojąca jedną nogą w powietrzu, a drugą w żyjącym Morrisem Oksfordzie), kręci się w kółko jak kot za swoim ogonem, mrucząc do siebie: "Gdybyż to wiedzieć, w którym miejscu się zatrzymać!"
Ponieważ wszystko jest teraz względne, nie można już pokładać pełnego zaufania ani w Bogu, ani w Wolności Handlu, w małżeństwie czy konsolach, ani w węglu, ani w swej kaście. (...)
Do obecnej epoki nie przetrwało nic z wczesnego wiktorianizmu. Przez wczesny wiktorianizm rozumiem to, co reprezentowali starzy Forsyte`owie i co już w roku 1886 przeżywało swój okres schyłkowy. Przetrwał, a nawet zachował swą moc tylko wiktorianizm Soamesa i jego generacji; był on siebie bardziej świadomy, nie na tyle jednak, by siebie unicestwić lub o sobie zapomnieć. Otóż właśnie na tle owej mniej lub bardziej określonej grupy ludzi możemy lepiej ujrzeć barwę i kształt dzisiejszego pokolenia, które wszystko stawia pod znakiem zapytania. Starzy Forsyte`owie - stary Jolyon, Swithin, James, Roger, Mikołaj, Tymoteusz - żyli długie lata nie zapytawszy nigdy, czy życie w ogóle jest coś warte. Wydawało się im ono ciekawe, pochłaniało ich co dzień na nowo, a jeśli nawet w głębi duszy nie bardzo wierzyli w życie przyszłe, to przedmiotem ich najgłębszej wiary była własna, coraz lepsza pozycja społeczna oraz gromadzenie dostatków dla swoich dzieci.
Po nich przyszli Soames, młody Jolyon oraz ich współcześni, u których pod wpływem darwinizmu i wyższych uczelni zakiełkowały określone wątpliwości co do przyszłego życia i rozbudziła się na tyle silna skłonność do introspekcji, że zaczęli się zastanawiać, czy istotnie idą naprzód; zachowali jednak poczucie własności i pragnienie, by odrodzić się w potomstwie i zabezpieczyć mu przyszłość. Pokolenie, które weszło na widownię w chwili, gdy królowa Wiktoria z niej schodziła, na skutek nowych wyobrażeń o wychowaniu dzieci, nowych środków lokomocji oraz dzięki wielkiej wojnie doszło do przekonania, że wszystko należy przewartościować. Skoro zaś przed własnością przyszłość jest zamknięta, a życie nie ma jej w ogóle przed sobą - pokolenie to postanowiło żyć chwilą bieżącą, nie kłopocząc się o los potomstwa, które może się przypadkiem zrodzić. Nie dlatego, by to dzisiejsze pokolenie mniej kochało swoje dzieci niż poprzednie pokolenia, ale dlatego, że zabezpieczać przyszłość kosztem teraźniejszości, zwłaszcza teraz, kiedy nie ma absolutnie nic pewnego, nie wydaje się mu warte zachodu.
I to właśnie stanowi zasadniczą różnicę pomiędzy dzisiejszą generacją a tymi, które ją poprzedziły. Ludzie nie będą się ubezpieczać przeciw czemuś, czego nie mogą przewidzieć. Wszystko to naturalnie odnosi się tylko do tej, powiedzmy, dziesiątej części ludności, której oczy patrzą powyżej linii granicznej zakreślonej przez posiadanie; poniżej tej linii nie ma Forsyte`ów, a zatem nie ma potrzeby, by sięgała tam niniejsza przedmowa. Jakiż zresztą przeciętny Anglik, mający mniej niż trzysta funtów rocznego dochodu, myślał kiedykolwiek o przyszłości nawet we wczesnowiktoriańskiej epoce?
Nowoczesna komedia rozgrywa się zatem na tle owej mniej lub bardziej określonej grupy, którą tworzą Soames, drugi teść młodych Montów - lekkomyślny dziewiąty baronet sir Lawrence Mont - oraz takie nowowiktoriańskie przydatki, jak faryzejski pan Danby, Elderson, Blythe, sir James Foskisson, Wilfred Bentworth i Hilary Charwell.
Sumując ich idiosynkrazje, zalety i postawę wewnętrzną otrzymujemy dość rozległy i jednolity obraz przeszłości, na którym rysują się kontury teraźniejszości: Fleur i Michał, Wilfryd Desert, Aubrey Greene, Marjorie Ferrar, Nora Curfew, Jon, Rafaelita i inne mniejszej wagi postaci. Różnorodność typów i tendencji współczesności - nawet powyżej owej granicznej linii, jaką zakreśla posiadanie - nie pomieściłaby się w ramach dwudziestu nawet powieści, tak że ta oto Nowoczesna komedia musi być z konieczności nieco prymitywną a krytyczną oceną obecnego pokolenia, lecz może nie wymierzonym przeciw niemu paszkwilem. Symbolizm jest nudny, łudźmy się więc nadzieją, że pewne podobieństwo pomiędzy historią Fleur a dziejami jej pokolenia, które, ograbione ze spokojnego szczęścia, nie ustaje w pogoni za nim - zdoła ujść uwagi. W tej chwili trzeba stwierdzić przynajmniej jedno: młodzież, żyjąca w wiecznej niepewności, chwieje się i kręci w kółko. Do czego jeszcze dojdzie? Czy uda się osiągnąć zadowolenie? Jak to wszystko się ułoży? Czy w ogóle wszystko znów się kiedy ułoży? Kto wie? Czy nadejdą nowe wojny i nowe wynalazki, depcząc po piętach dawnym, nie przetrawionym jeszcze i nie opanowanym? Czy też z wyroku losu nastąpi znów chwila wytchnienia podobna do owej ery wiktoriańskiej, podczas której przewartościowane życie zastygnie w nowe kształty, a przed własnością i nieodłącznymi od niej określonymi wierzeniami otworzy się nowy okres pomyślności?
Niezależnie jednak od tego, w jakiej mierze Nowoczesną komedię można uważać za odbicie ducha epoki, jest ona przede wszystkim opowieścią o życiu, które toczyło się począwszy od pewnego dnia roku 1881, w którym Soames i Irena spotkali się w salonie w Bournemouth, opowieścią, która może się zakończyć dopiero wtedy, gdy oś jej zostanie złamana i Soames, w czterdzieści pięć lat później, przeniesie się do wieczności.
Kronikarz, zasypywany (jak to się często zdarza) pytaniami dotyczącymi Soamesa, nie potrafi dokładnie powiedzieć, co ta postać reprezentuje. W każdym razie, z którejkolwiek strony patrzeć by na niego - był on uczciwy. Żył i działał, los jego się dopełnił, a teraz śpi snem wiecznym. Twórcy zaś jego należy wybaczyć, że śmierć Soamesa uważa za właściwą; choć bowiem daleko odeszliśmy od greckiej kultury i filozofii, wciąż prawdziwe pozostaje dawne greckie przysłowie: "Człowieka gubi w końcu to właśnie, co najbardziej ukochał"."

John Galsworthy

SPIS RZECZY - tom 1

♦ Przedmowa

Księga I
BIAŁA MAŁPA

CZĘŚĆ PIERWSZA
I. Spacer
II. W domu
III. Koncert
IV. Obiad
V. Ewa
VI. "Stary Forsyte" i "stary Mont"
VII. "Stary Mont" i "stary Forsyte"
VIII. Bicket
IX. Powikłania
X. Zgon sportsmena
XI. Na los szczęścia
XII. Cyfry i fakty
XIII. Katusze

CZĘŚĆ DRUGA
I. Marka spada
II. Wiktosia
III. Michał spaceruje i rozprawia
IV. Jej ciało
V. Jej dusza
VI. Michał dowiaduje się "dlaczego"
VII. Akt
VIII. Soames zaczyna działać
IX. Szpicel
X. Twarz
XI. "Kapelusz na bakier"
XII. Na Wschód

CZĘŚĆ TRZECIA
I. Dzień świąteczny
II. W biurze wydawnictwa
III. Popołudnie driady
IV. Popołudnie Bicketa
V. Michał udziela rad
VI. Porachunki
VII. Soames stara się przeniknąć Eldersona
VIII. Ulotnił się
IX. Soames gwiżdże na wszystko
X. Lecz nie pozostawia nic przypadkowi
XI. Przez małe "n"
XII. Pod pręgierzem
XIII. Soames doprowadzony do ostateczności
XIV. Na torturach
XV. Cisza

SPIS RZECZY - tom 2

INTERLUDIUM

♦ Milczące zaloty

KSIĘGA II
SREBRNA ŁYŻKA

CZĘŚĆ PIERWSZA
I. Cudzoziemiec
II. Zmiana
III. Michał ocenia sytuację
IV. Tylko rozmowy
V. Na marginesie
VI. Soames czuwa
VII. Odgłosy nocy
VIII. Wokół sprawy
IX. Kury i koty
X. Francis Wilmot zmienia front
XI. Soames zwraca się do prasy
XII. Michał rozmyśla
XIII. Wszczęcie sprawy
XIV. Dalsze rozważania

CZĘŚĆ DRUGA
I. Michał wygłasza mowę
II. Rezultaty
III. Marjorie Ferrar w domu
IV. Fons et origo
V. Sprawa posuwa się naprzód
VI. Michał odwiedza Bethnal Green
VII. Kontrasty
VIII. Gromadzenie dowodów
IX. Volte face
X. Fotografia
XI. Cienie
XII. Cienie gęstnieją

CZĘŚĆ TRZECIA
I. Widowiska
II. O tym nie ma mowy!
III. Soames wraca do domu
IV. Przesłuchanie
V. Dzień rozprawy
VI. Przed kratkami
VII. "Wyżej uszu!"
VIII. Fantoches
IX. Raut u pani Magussie
X. Nowa karta
XI. Walka z wiatrakami
XII. Envoi

SPIS RZECZY - tom 3

INTERLUDIUM

♦ Mijający się w mroku

KSIĘGA III:
ŁABĘDZI ŚPIEW

CZĘŚĆ PIERWSZA
I. Otwarcie kantyny
II. Przy telefonie
III. Powrót do kraju
IV. Soames jedzie do miasta
V. Niebezpieczna strefa
VI. Tabakierka
VII. Michał ma wątpliwości
VIII. Tajemnica
IX. Ponowne spotkanie
X. Po lunchu
XI. Na straży
XII. Prywatne uczucia
XIII. Soames czeka

CZĘŚĆ DRUGA
I. Potomek Sennej Gołębicy
II. Soames udaje się na wyścigi
III. Dwulatki
IV. Błonia
V. Odra
VI. Komitet powstaje
VII. Dwie wizyty
VIII. Cudowny przypadek
IX. A Jon?
X. To i owo
XI. Przebudowa slumsów
XII. Cudowna noc
XIII. Zawsze twoja!

CZĘŚĆ TRZECIA
I. Soames udziela rad
II. Fleur zajmuje się "czym innym"
III. Fleur uzbraja się w cierpliwość
IV. Rozmowa w samochodzie
V. Jeszcze jedna rozmowa w samochodzie
VI. Soames miewa chwile natchnienia
VII. Jutro
VIII. Zakazany owoc
IX. Potem
X. Gorzki owoc
XI. "Wielki Forsyte"
XII. Dalsza droga
XIII. Płomienie
XIV. Cisza
XV. Soames odchodzi
XVI. Ostatni akord

♦ Od redakcji

Zapraszamy do udziału w licytacji!

---

Zdjęcia: