Od książki Moniki Gajdzińskiej trudno się oderwać, ale nie można powiedzieć, że czyta się ją jednym tchem. To tylko pozorna sprzeczność – jest tam wiele fragmentów, przy których trzeba się zatrzymać, przemyśleć to i owo, i do których chciałoby się wracać, zwłaszcza w trudnych chwilach. Kolejnym paradoksem, ale i ogromną wartością książki jest to, że chociaż opowiada o prawdziwych dramatach, bije z niej jakiś optymizm, niezwykła siła. Z tych – wydawałoby się zwykłych, bo przecież podobne dramaty dotykają wielu osób – historii przebija Camusowska prawda, że człowiek powinien – i może – być silniejszy niż warunki czasu i życia.

Czytelnik podczas lektury też się uczy – dystansu do drobnych problemów, które często wyolbrzymiamy, ale i tej teoretycznie oczywistej, ale praktycznie z trudem akceptowanej prawdy: że warto sięgać po pomoc, gdy jej potrzebujemy, i odrzucić fałszywe przekonanie, że kobieta musi być perfekcyjna i samowystarczalna w każdej dziedzinie.

Kinga Szafruga – serwis Lektury Reportera, recenzja „Kobiety na życiowych zakrętach”: