Okolicznościowa moneta 2 zł z wizerunkiem J.Przybory i J.Wasowskiego

Awers:
Wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej. Po bokach orła oznaczenie roku emisji: 20-11, poniżej orła napis: ZŁ 2 ZŁ. W otoku napis: RZECZPOSPOLIT A POL SKA, poprzedzony oraz zakończony sześcioma perełkami. Pod orłem, po prawej stronie, znak mennicy: M/W.

Rewers:
Po prawej i lewej stronie stylizowane wizerunki: popiersia Jerzego Wasowskiego z profilu i popiersia Jeremiego Przybory z profilu. Pomiędzy nimi, centralnie, stylizowane wizerunki nut. U góry, półkolem, napis: JERZY WASOWSKI . Poniżej stylizowany zarys dłoni i klawiatury fortepianu. U dołu, półkolem, napis: JEREMI PRZYBORA. Powyżej stylizowany zarys dłoni i wiecznego pióra. Na bok u: ośmiokrotnie powtórzony napis: NBP, co drugi odwrócony o 180 stopni, rozdzielony gwiazdkami.

Projektant awersu: Ewa Tyc-Karpińska
Projektant rewersu: Roussanka Nowakowska

JEREMI PRZYBORA
Jeremi Przybora urodził się 12 grudnia 1915 r. w Warszawie. Uczęszczał do bydgoskich i warszawskich gimnazjów, a potem bez przekonania studiował na kilku wydziałach. Jeszcze jako student wygrał konkurs na „spikiera” Polskiego Radia. Na antenie pozostał do momentu kapitulacji Warszawy i zamilknięcia radiostacji. Do Polskiego Radia wrócił na czas Powstania Warszawskiego.

W 1948 r. wrócił do Warszawy. Radiowy teatr Eterek, który powstał tego roku, przez 10 lat rozjaśniał słuchaczom mroki lat stalinizmu i odwilży zabawnymi tekstami Przybory z muzyką spotkanego po latach inżyniera i matematyka – Jerzego Wasowskiego. Okazał się on niebawem świetnym aktorem i wielkim kompozytorem.

We wspaniałej obsadzie Eterka pojawiła się, obok Adama Mularczyka i Tadeusza Fijewskiego, Irena Kwiatkowska, od 1958 r. potężny (duchem), choć nie jedyny, filar aktorski nowego programu telewizyjnego pod tytułem Kabaret Starszych Panów. Tytuł nieco mylący – nowy program tak naprawdę był muzycznym teatrem absurdu.

W 1981 r. na długi czas skończyło się jego życie zawodowe, a śmierć Wasowskiego w 1984, przerwała tę niezwykłą przyjaźń dwojga twórców. Pod koniec lat 80., za pomocą cyklu opowieści telewizyjnych Cztery pory roku i teatralnego spektaklu Zimy żal z piosenkami Wasowskiego i Przybory, Magda Umer przywróciła tę twórczość nowym pokoleniom. Piosenki śpiewane przez młodych aktorów okazały się nieśmiertelnymi standardami, do których wciąż wracają słuchacze.

Jeremi Przybora pojawiał się czasem w telewizji, wydał piosenki „prawie wszystkie” w formie zbiorku poetyckiego (zaszczyconego zachwytem co najmniej dwojga wielkich pisarzy: „…największy polski poetahumorysta…”) i pisał trzytomowe Memuary: Przymknięte oko Opaczności I i II, Zdążyć z happy endem. Zdążył również z napisanym do muzyki Janusza Stokłosy musicalem dla dzieci wg powieści J.M. Barrie’go. Śpiew Wendy i Piotrusia Pana był jednak łabędzim śpiewem librecisty – Jeremi Przybora zmarł 4 marca 2004 r.

JERZY WASOWSKI
Jerzy Ryszard Wasowski urodził się 31 maja 1913 r. w Warszawie. Po ukończeniu wydziału elektromechaniki na Politechnice Warszawskiej rozpoczął praktykę w Polskim Radiu, pracując w działach: amplifikatorni, nagrań i transmisji. Tuż przed wojną zetknął się w radiu z Jeremim Przyborą. W czasie okupacji przebywał w majątku Zamoyskich, gdzie m.in. prowadził tajne nauczanie w szkole średniej. Wykładał przedmioty ścisłe, uczył muzyki i rysunku. Był świetnym kreślarzem, miał zdolności graficzne (co widać, gdy się ogląda jego nuty), był zamiłowanym majsterkowiczem - do dziś są w domu różne meble jego autorstwa. Lubił i umiał uczyć, kiedy po wojnie wrócił do radia, prowadził kursy dla mikserów.

Po wojnie (1945-46) pracował w radiu (jako spiker i w działach technicznych), następnie w Miejskich Teatrach Dramatycznych w Warszawie (1946-48), początkowo jako taper później aktor, aż w końcu – kompozytor. Z Polskim Radiem związany od 1948 do 1979 r. – kolejno jako kierownik działu reżyserii muzycznej i nagrań, główny reżyser akustyczny (opracował skrypt zasad reżyserii dźwięku dla mikserów), zastępca kierownika działu emisji, reżyser i starszy redaktor Teatru Humoru i Satyry (1962-73). Równocześnie cały czas pracował jako lektor, aktor i reżyser. W dziedzinie muzyki był samoukiem. Pisał w systemie tonalnym, w różnych fakturach: kameralnych, jazzowych, symfonicznych. Znakomity pianista z niezmiennym hobby: matematyką (teoria grup) oraz akustyką muzyczną (struktury dźwiękowe).

Skomponował około 700 piosenek, 150 ilustracji muzycznych do słuchowisk radiowych, widowisk telewizyjnych, filmów animowanych i fabularnych oraz sztuk teatralnych i około 100 piosenek dla dzieci (twórczość najbardziej ceniona przez samego kompozytora).

Niezapomniane są jego kreacje aktorskie: Bolesława Prusa (Telepatrzydło Pana Prusa), księcia biskupa w Ja gorę!, 10 postaci w słuchowisku Niech żyje człowiek (wyróżnienie Prix Italia 1957).