Oprawa: twarda w obwolucie
Ilość stron: 256
Koryu jujutsu, czyli sztuka walki używana przez wojowników na polu bitwy albo w pojedynkach, była bezsprzecznie wzorcem dla olimpijskiego judo i innych dyscyplin współczesnego budo, choćby takich, jak aikido i shorinji kenpo, ćwiczone dzisiaj niemal we wszystkich zakątkach globu. Koryu jujutsu to bardzo stara sztuka. Jej korzeni można się doszukiwać aż w japońskich mitach. Niektórzy z nas, dla podkreślenia jej niezwykłego wieku powiadają, że liczy sobie ponad dziesięć tysięcy lat. Skądinąd wiadomo jednak, że pierwsze szkoły walki z tych, które znamy dzisiaj, powstały w piętnastym stuleciu. W czasie długotrwałego okresu sengoku, wojownicy ruszali do boju odziani w ciężkie zbroje. W takim przypadku używanie atemi, czyli uderzeń w czułe miejsca ciała, było mało praktyczne. Ważniejszym wydawało się rzucić przeciwnika, przygnieść go pod sobą i odciąć mu głowę albo go obezwładnić. Znane z tamtych czasów techniki noszą nazwę yoroi kumiuchi. W okresie Edo na dobre ustaliły się zasady bushido, czyli drogi wojownika. Były to lata względnie spokojne, ale wodzowie wciąż zważali na hasło: w czasie pokoju pamiętaj o wojnie - i nie zaniedbywali ćwiczeń w sztukach walki. Nadal praktykowali yoroi kumiuchi, lecz wymyślili także suhada jujutsu, system walki łączący w sobie techniki ataku i obrony przydatne w różnych sytuacjach życia codziennego. W zakres tych technik wchodziły uderzenia, kopnięcia, pchnięcia, duszenia, chwyty i dźwignie. Wprawdzie początkowo jujutsu uczyło przede wszystkim, jak gołymi rękami pokonać uzbrojonego (lub nie) przeciwnika, jednak z czasem wprowadzono również techniki z bronią: kenjutsu (szermierka), sojutsu (walka włócznią), bojutsu (walka kijem). W użyciu były także tanto (noże), jutte (pałki), a nawet kakushibuki (tajna broń), słowem - wszystko, co pomagało zwyciężyć przeciwnika. Przed wiekami, jujutsu nosiło nazwę taijutsu (sztuka ciała) i zgodnie ze starym powiedzeniem było ojcem i matką bujutsu. Po latach, przekształciło się w niezwykle skuteczną sztukę samoobrony. Zgodnie z kodeksem samurajskim, wojownik wyższy rangą nie mógł potykać się z kimś pośledniejszym, używając miecza albo włóczni. Zwykły samuraj też niechętnie dobywał broni na przeciwnika z gminu. Wniosek stąd, że to duch bushido i rycerska duma są esencją jujutsu. Tym też można tłumaczyć dzisiejszą popularność pradawnej sztuki walki. Serge Mol przez wiele lat zaliczał się do grona moich uczniów. Zaczynał od yoroi kumiuchi i suhada jujutsu, ale potem poznał też iai, suemdnogiri, bujutsu, sojutsu, kenjutsu i inne dziedziny walki. W iai i yawara otrzymał menkyo kaiden, lecz nie poprzestał na tym i ciągle doskonali swoje umiejętności, podróżując po całej Japonii i odwiedzając innych mistrzów koryii bujutsu. Czasami nawet lepiej od Japończyków umiał odróżnić fałsz od prawdy i nie ulegał zgubnym wpływom fałszywych instruktorów. Włożył w tę książkę wiele serca i stworzył coś wielkiego. Mam nadzieję, że czytelnicy także to docenią.
Oprawa: twarda
Ilość stron: 336
Aikido i dynamiczna sfera to książka legenda. Od blisko trzydziestu lat stanowi nieocenione żródło wiedzy na temat aikido dla wszystkich osób pragnących zgłębić tę wyjątkową dyscyplinę. Olbrzymią popularność Dynamicznej sfery można wytłumaczyć jej jasną i logiczną strukturą, precyzją i głębią objaśnień oraz znakomitymi ilustracjami doskonale oddającymi piękno ćwiczeń aikido. Aikido i dynamiczna sfera prowadzi czytelnika od spraw zupełnie podstawowych jak historia aikido, poprzez szeroki wykład na temat teorii i praktyki tej sztuki koordynacji aż do szczegółowego przedstawienia poszczególnych technik obrony.
Ilość stron: 159
Gozo Shioda to jeden z najwybitniejszych mistrzów aikido. Napisał Dynamiczne aikido w 1968 roku, kiedy znajdował się u szczytu swych moźliwości. Shioda uczył się aikido w okresie przedwojennym i jak sam twierdził jego techniki były wienym odbiciem Aiki Budo nauczanego wówczas przez Ueshibę.
