Potrzeba rozpowszechnienia znajomości języka rosyjskiego w Polsce nie powinna wymagać uzasadnienia. Narzuca ją już z nieodpartą koniecznością sam fakt odwiecznego naszego sąsiedztwa z narodem rosyjskim, największym z  narodów słowiańskich.
Dziś, gdy oczekujemy, że po utrwaleniu pokoju zostanie na nowo — z większą niż dotąd intensywnością — podjęta między narodami zjednoczonymi wymiana dóbr duchowych i materialnych, ze znajomością języków obcych, a cóż dopiero języka wielkiego narodu sąsiedzkiego, wiążą się korzyści tak wielostronne, że i pod tym kątem widzenia pożytek płynący z poznawania języka rosyjskiego jest oczywisty.
Jedną z przeszkód na drodze do zrealizowania tego celu był dotychczas brak słownika rosyjsko-polskiego.
Słowniki Dubrowskiego, Potockiego, Boguszewicza i inne, z których szczególnie dwa pierwsze zasługują na wymienienie jako poważne pozycje leksykogra-fii rosyjsko-polskiej, dziś są już przestarzałe wobec niezwykle szybkiej ewolucji rosyjskiego języka literackiego po rewolucji październikowej.
W porównaniu z tymi słownikami poważny krok naprzód stanowią dwa słowniki rosyjsko-polskie wydane w Moskwie pod redakcją J. Krasnego (1933) i P. Czernobajewa (1940). Są one, jak to wyraźnie podkreśla przedmowa do słownika Krasnego, przeznaczone dla Rosjan i pod tym kątem widzenia zostały opracowane.
Daje się natomiast wciąż odczuwać brak słownika, który by w swym układzie brał jako punkt wyjścia potrzeby czytelnika polskiego.
Zadaniem moim było opracowanie pod tym właśnie kątem widzenia dostępnego szerokiemu ogółowi pod-
ręcznego słownika rosyjsko-polskiego o niewielkiej objętości, zawierającego najniezbędniejszy zasób wyrazów będących w codziennym użyciu czy to w mowie potocznej, czy też we współczesnym języku literackim, języku książek, dzienników, radia, techniki.
Słownik obejmuje około 18.000 wyrazów.
Dążąc w tak zakreślonych granicach do uwzględnienia możliwie największej ilości słów, a zwłaszcza wyrazów szczególnie trudnych do zrozumienia dla Polaka, zdecydowałem się dla zaoszczędzenia miejsca odrzucić rzadziej używane wyrazy pochodzenia obcego (przeważnie łacińskiego) podobnie brzmiące w obu językach, jak również wiele rodzimych wyrazów pochodnych łatwych do zrozumienia, skoro się znajdzie wyraz zasadniczy. Zasady, którymi się przy tym kierowałem, są wyłuszczone we „Wskazówkach  dla  korzystających  ze   słownika"   (str.  21).
Przy podawaniu znaczeń poszczególnych wyrazów rosyjskich starałem się — również dla oszczędzenia miejsca — ograniczyć do najkonieczniejszego minimum wybór synonimów, jednakże tak, by w przejrzysty sposób oddawały najistotniejsze odcienie znaczeniowe.
Rozmiary słownika pozwoliły na podanie zwrotów frazeologicznych jedynie w wyjątkowych wypadkach, kiedy nie mogłyby być zrozumiane bez objaśnienia.
Załączony do słownika wykaz skrótów literowych uwzględnia przede wszystkim skróty nazw republik (związkowych i autonomicznych) wchodzących w skład Z. S. R. R., oraz urzędów centralnych.
Dodane na końcu „Wzory odmiany i wskazówki gramatyczne" nie są systematycznym zarysem gramatyki języka rosyjskiego. Mają one orientować czytelnika w poszczególnych kwestiach i ułatwiać rozstrzyganie nasuwających się wątpliwości.