Józef Pieter (ur. 19 lutego 1904 w Ochabach na Śląsku Cieszyńskim, zm. 3 marca 1989) – polski psycholog, filozof, pedagog, naukoznawca, nauczyciel akademicki kilku uczelni, rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Katowicach.
Ukończył Uniwersytet Jagielloński (1928). Pracował jako nauczyciel w krakowskich szkołach średnich, od 1931 był starszym asystentem na UJ. Od 1936 wykładał na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie oraz Instytucie Pedagogicznym Związku Nauczycielstwa Polskiego tamże.
Po II wojnie światowej organizator życia naukowego w województwie śląskim, pełnił m.in. funkcje:
Pierwszy wyraził ideę powołania Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach [w 1929 wątpliwe]. Jako członek Obywatelskiego Komitetu Przygotowawczego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, w 1945 J. Pieter przedstawił sprawę powołania Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach[1]. Lecz przedsięwzięcie się nie powiodło. Po wieloletnich zabiegach rektora prof. J. Pietera, Rada Państwa w 1968 podjęła decyzję o połączeniu Filii UJ w Katowicach założonej w 1962 z PWSP w Katowicach. Nowa instytucja nauki, o którą profesor zabiegał otrzymała nazwę Uniwersytet Śląski w Katowicach. W uniwersytecie prof. Józef Pieter objął funkcję Dyrektora Instytutu Pedagogiki i Psychologii. J. Pieter prowadził wykłady przez pewien czas także na Uniwersytecie Warszawskim i Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi.
Profesor J. Pieter był aktywnym członkiem wieku towarzystw i komitetów naukowych (Śląski Instytut Naukowy w Katowicach, Oddział PAN w Katowicach i inne). Wchodził w skład Rady Naukowej Śląskiego Instytutu Naukowego. W 1949 zorganizował w Katowicach oddział Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, którego był przewodniczącym do 1956. Inicjator kierunku studiów wychowanie techniczne, który powołano w 1959 na WSP w
