Człowieka można porównać do komputera. Jak wiadomo komputer może wydrukować tylko to, co zostało do niego wprowadzone, co zostało w nim zakodowane. Podobnie jest z człowiekiem. Człowiek może wydać z siebie tylko to, co sam w siebie wprowadził, co więc jest w nim zakodowane. W przypadku komputera nie mówimy o odpowiednikach , gdyż komputer drukuje zakodowane dane bez żadnych zmian, chyba że w jego systemie znajduje się tzw. wirus, który powoduje powstanie błędnych informacji albo nawet niszczy całe programy.
Człowiek-komputer, który sam siebie zaprogramował, w porównaniu z komputerem technicznym ma do dyspozycji więcej niż jedną możliwość wyrażania się. Jest on w stanie łączyć części swoich programów. Dlatego system komputerowy działający w człowieku można przyrównać do pulpitu mikserskiego. Miksowane programy, instrumenty ludzkiej sztuki wykazywania się oraz sztuki zatajania i łudzenia składają się często z pięknie zabarwionych słów i czynów.
Z tego wynika, że człowiek-komputer może - tak jak komputer techniczny - przekazać to, co zakodował, a ponadto jest jeszcze w stanie przyrządzić z części swoich programów mieszankę, przedstawiając sprawy i wydarzenia niezgodnie z prawdą, lecz odpowiednio upiększone i zabarwione. Poza tym potrafi też rzutować swoje odpowiedniki na swoich współbraci, aby nimi manipulować, a więc wykorzystywać ich do swoich celów.
Każdy człowiek może więc przedstawić bliźniemu swoje odpowiedniki - swoje emocje, jak złość, nienawiść, zazdrość, jak również swoje mniemania, wyobrażenia i intencje - w pięknych kolorach, a to znaczy podstępnie i celowo przekręcone, tak że bliźni tę mieszankę przyjmuje i pozwala się nią zaprogramować, a tym samym pozwala sobą manipulować.
Oto przykład takiej mieszaniny:
Pracownik zazdrości koledze awansu, który łączy się też z większym zarobkiem. Mieszanina, która powstaje z jego odpowiednika, z zazdrości, może być sformułowana tak: "Ten karierowicz pracował za darmo po godzinach; był służalczy i podlizywał się szefowi tak długo, aż ten zwrócił na niego - na rzekomo wybitnego współpracownika - uwagę. Ale ja - tak myśli zielony z zazdrości kolega - zadbam już o to, żeby nie zagrzał zbyt długo miejsca na tym stanowisku. Wykryję każdy jego błąd i ujawnię każde jego uchybienie".
Tak myśli człowiek, którego zżera zazdrość - jego mieszanina brzmi jednak całkiem inaczej. Dla byłego kolegi ma słowa słodkie jak miód: "Zasłużyłeś na ten awans. Dzięki tobie firma rozwinęła się. Jeżeli kiedykolwiek będziesz potrzebował pomocy albo miał jakieś trudności, to możesz bez wahania zwrócić się do mnie. Z pewnością zawsze znajdę czas, aby ci pomóc. W nowym miejscu pracy życzę ci wszystkiego dobrego oraz miłych i pomocnych współpracowników".
Skąd zazdrosny kolega bierze słowa, które nie tylko ukrywają jego program myślowy, jego odpowiedniki, ale wręcz zasłaniają jego zazdrość dowodami życzliwości i ofertą pomocy, które jego odpowiednik, uczucia zazdrości, polewają jak gdyby lukrem? Aspekty tuszowania swojej zazdrości, a więc lukier, pobiera po części ze świata swoich programów - np. ze swoich życzeń - gdyż ta dwulicowość we wszystkich jej aspektach, we wszystkich jej wariantach i formach wyrażania się może wychodzić znowu tylko z człowieka-komputera. Jak powstał ten pulpit mikserski programów? Czystej istocie duchowej, z której wywodzi się człowiek, obce jest łudzenie, obca jest dwulicowość, istota niebios j e s t. To, czym ona jest, Prawo, Bóg, promieniuje z niej, to się w niej "wyraża", to przez nią działa i w tym ona się porusza. Istota duchowa jest Prawdą i ona jest w Prawdzie, a jej słowa odpowiadają jej boskim uczuciom.
To, co czyste, wyraża się więc bezpośrednio i bez zakłamania. Dwulicowość, z której wynika łudzenie, powstała przez upadek. Pierwsza istota upadku chciała ukryć swoje odczucia, które odbiegały od tego, co boskie - w następstwie powstały myśli. Możemy więc nazwać myśl upadku pierwszą nie boską myślą.
Rozpoznajemy, że upadek był nie tylko odpadnięciem od Boga, lecz również wypadnięciem z jedności ze sobą samym. Następstwem tego był pewien rodzaj rozszczepienia. Istoty upadku stworzyły drugą płaszczyznę, drugi język, a mianowicie świat swoich myśli, które były inne, niż ich odczucia i uczucia. Gdy powstała mowa ludzka, wypowiadane słowa, doszła do tego jeszcze trzecia płaszczyzna - trzeci język.
Możemy więc powiedzieć, że pulpit mikserski programów powstał dlatego, że człowiek myśli inaczej niż odczuwa i czuje, mówi inaczej niż myśli i odczuwa, a także postępuje inaczej niż mówi, myśli, odczuwa i czuje. Z tej rozmaitości jego uczuć, odczuć, myśli, słów i czynów tworzy się nieskończenie bogaty repertuar. Zależnie od swoich intencji w danej chwili człowiek układa odpowiednią kombinację swoich wypowiedzi lub sposobów postępowania.
Powróćmy do naszego przykładu:
Jeżeli człowiek, który otrzymał wyższe stanowisko przyjmuje pochlebstwa swojego dawnego kolegi jako szczere i korzysta z jego propozycji, a więc wciąż na nowo kieruje się do niego ze swoimi pytaniami i problemami, to temu koledze udaje się rzutować na niego swoje odpowiedniki. Wyżej postawiony, który posunął się o kilka szczebli na drabinie kariery, który "połknął" mieszankę i nosi w sobie części odpowiedników dawnego kolegi - jego ambicję, dążenie do sukcesu i zazdrość - będzie więc od razu o nim myślał, gdy w pracy nie będzie się coś udawało lub jeżeli pojawią się inne problemy. Będzie opowiadał pozornemu przyjacielowi - który w rzeczywistości chce go tylko szpiegować - o swoich trudnościach i problemach, wierząc, że otrzyma od niego pomoc i rozwiązanie. Jego dawny kolega, który obłudnie oferował mu pomoc, nadużywa jednak jego zaufania, aby mu zaszkodzić.
To tylko jeden przykład z niezliczonych machinacji, wynikających z pulpitu mikserskiego programów poszczególnych ludzi. Podobnie przebiega to codziennie w zakładach i organizacjach tego świata.
Ten przykład można by przenieść na wszystkie dziedziny naszego życia, począwszy od myślenia, mówienia i postępowania najbardziej wpływowych autorytetów, aż do dziecka w wieku szkolnym, które zazdrości swojemu koledze zamku zbudowanego z piasku, mówiąc: "Przecież nie mamy budować zamków" lub też "Twój zamek nie ma przecież fosy". Już w takim dziecku odzywa się zazdrość. Pozornie pozytywna wypowiedź, która brzmi życzliwie i wspomagająco, zawiera jednak w sobie zazdrość.
