Jałowiec jest typowo polską przyprawą, chociaż jako roślina występuje nie tylko w naszym kraju. Porasta obszary całej półkuli północnej, od arktycznej tundry do terenów tropikalnych, przy czym już od południowej Europy rośnie tylko w górach. Znany jest również w Afryce skąd pochodzi najwyższy gatunek jałowca dorastający do 40 m wysokości. Najniższe formy tzw. płożące to krzewy rosnące tuż przy ziemi. Różnorodność jałowców dotyczy także ich barwy. Mianowicie liście, a właściwie igły tych krzewów mają różne odcienie zieleni, a niekiedy barwę srebrzystoniebieską, co jest wynikiem woskowego nalotu. Wiadomo, że igły jałowców są bardzo kłujące, co znalazło swoje odbicie w ich łacińskiej nazwie wywodzącej się z języka celtyckiego - jeneprus, co znaczy szorstki, sztywny. Łacińska nazwa tego gatunku brzmi bardzo podobnie: Juniperus. Owoce jałowca fachowo nazywa się szyszkojagodami, zaś popularnie, chociaż niezbyt poprawnie, mówi się o nich jagody. Mają one wielkość małych nasion grochu. Za młodu ich barwa jest zielona, by z czasem zmienić się na ciemnofioletową z szarawym nalotem. To właśnie jagody są jadalną częścią rośliny. Zbiera się je późną jesienią i zimą, gdy osiągną barwę granatowo czerwoną, następnie suszy się w temp. poniżej 35 st.C, by nie dopuścić do wyparowania olejku lotnego i w efekcie otrzymać surowiec zielarski o smaku słodko-żywicznym, nieznacznie piekącym, przypominającym nieco sosnę i terpentynę. Co ciekawe nie ma specjalnych plantacji jałowca. Jest on jedną z nielicznych przypraw zbieranych ze stanu dzikiego.Zanim jagody jałowca zaczęto używać jako przyprawy, wcześniej przypisywano mu magiczną moc i bardziej ceniono jako lekarstwo. Starożytne ludy otaczały wiecznie zielony krzak jałowca kultem, Germanie używali gałązek jałowca w czasie obrzędu składania ofiary. Kto naumyślnie złamał krzew jałowca, ściągał na siebie nieszczęście. Także w czasach późniejszych przed jałowcem zdejmowano kapelusz z głowy. W górnej Bawarii kijem z jałowcowego drewna mieszano masło - wierzono, że odpędza on czarownice. Natomiast gałązka tej rośliny wpięta w nakrycie głowy miała chronić wędrowca przed złymi duchami.