Jałowiec najczęściej stosowany jest jako środek moczopędny, zwiększający przesączanie nerek, szczególnie w obrzękach, spowodowanych niedomaganiem nerek lub krążenia krwi, oraz pobudzający perystaltykę jelit, zwiększający wydzielanie soku żołądkowego oraz żółci. Olejek z jałowca wcierany w skórę łagodzi bóle reumatyczne oraz nerwobóle.
Jałowiec powinny stosować ostrożnie kobiety w okresie ciąży oraz chorzy na zapalenie dróg moczowych. Przy dłuższym stosowaniu wskazana jest przerwa w kuracji.
Jagody jałowca używane w małych ilościach i przetwory z nich pobudzają
trawienie; większe dawki wywołują poty i działają moczopędnie, działają
kojąco na wszelkiego pochodzenia wyrzuty skórne, upławy białe, cierpienia
układu moczowego. Podczas stosowania przetworów z jagód jałowca
mocz nabiera zapachu fiołków.
Przypisuje się jagodom jałowca szczególne działanie w nerwicach
żołądka, katarze jelit, a także w kuracjach czyszczących krew. W
lecznictwie ludowym wywar z jagód jałowca używany jest po dziś dzień do
zmywania skóry zaatakowanej przez świerzbowca. Wywar z jagód jałowca
na mleku chwalony jest jako skuteczny lek w kamieniach pęcherza moczowego
i kamicy żółciowej.
Nalewka z jagód jałowca na winie lub spirytusie stanowi szybko działający
lek w chorobach żołądka połączonych ze wzdęciami; zalecana jest jako
pobudzający lek dla osób prowadzących siedzący tryb życia. Nalewkę przygotowuje
się w sposób następujący: garść zgniecionych jagód zalewa się 0,75
1 wytrawnego wina i pozostawia na 14 dni. Tak sporządzona nalewka służy
do czternastodniowej kuracji przy chorobach wątroby, zanieczyszczeniach
krwi, piasku pęcherza moczowego, kamicy żółciowej, osłabieniu żołądka,
męczących wzdęciach i gazach, a także puchlinie wodnej, gdyż oczyszcza
organizm ze wszelkiego rodzaju substancji śluzowych. Nalewka z jagód
jałowca jest szczególnie wskazana dla osób cierpiących na podagrę (dnę).
Owoców jałowca używamy do poprawy smaku w wielu potrawach mięsnych, zwłaszcza dziczyzny, bigosu, pasztetów, kwaszonej kapusty. Stosuje się go do wędzenia w celu uzyskania specyficznego smaku wędlin.
