J. Meissner, Latający diabeł, 1934

04-11-2014, 23:54
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.

Aktualna cena: 18 zł

Użytkownik Arbed

numer aukcji: 4746669647

Miejscowość Poznań

Koniec: 04-11-2014 21:55:32

Janusz Meissner, Latający diabeł, 1934; okładka twarda, 270 stron. stan: kilka stron luźnych, ale blok zwarty, okładka przybrudzona, strona tytułowa - jak widać (tytuł i nazwisko autora wycięte i naklejone na osobnej, wszytej w blok stronie przyokładkowej. Janusz Meissner, ps. literacki "Porucznik Herbert" (ur. 21 stycznia 1901, zm. 28 lutego 1978) – kapitan pilot Wojska Polskiego, pisarz i dziennikarz. Urodził się w Warszawie w rodzinie rzeźbiarza Jana Wiktora Meissnera, jego bratem był kapitan żeglugi wielkiej Tadeusz Meissner. Od 1915 uczył się w Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie. Od lipca 1917 działał w POW, przez kilka tygodni osadzony był w Cytadeli w X Pawilonie przez władze okupacyjne, lecz został zwolniony. W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, służył początkowo jako mechanik lotniczy w 2 Eskadrze w Lublinie i 7 Eskadrze we Lwowie. Pod koniec 1919 ukończył kurs pilotażu w Niższej Szkole Pilotów w Krakowie, a w marcu 1920 w Wyższej Szkole Pilotów w Poznaniu. Od lipca 1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w składzie nowo sformowanej Toruńskiej Eskadry Wywiadowczej, w stopniu sierżanta pilota. Za lot bojowy 16 lipca 1920 został odznaczony Krzyżem Walecznych, awansował też w sierpniu na podchorążego pilota. Po zakończeniu wojny wziął udział w przygotowaniach do III powstania śląskiego i działaniach bojowych od 3 maja 1921[1], dowodząc oddziałem dywersyjnym z grupy "Wawelberg". Został odznaczony za to Orderem Virtuti Militari oraz Krzyżem Niepodległości z Mieczami. Po powstaniu powrócił do lotnictwa wojskowego; od lutego 1922 służył w 12 Eskadrze Wywiadowczej 1 Pułku Lotniczego w Warszawie jako podporucznik pilot. W 1924 ukończył 3-miesięczny kurs oficerski, ukończył też w tym czasie studia w Wyższej Szkole Nauk Politycznych w Warszawie. Służył następnie w 11 Pułku Myśliwskim w Lidzie (1924), Niższej Szkole Pilotów w Bydgoszczy jako instruktor (1925), Departamencie Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych jako referent prasowy (1928). W 1926 awansował na stopień porucznika pilota. Od 1930 służył jako instruktor-pilot w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie, w 1931 – dowódca eskadry w CWOL. Od jesieni 1932 służył w stopniu kapitana pilota w 2 Pułku Lotniczym w Krakowie jako adiutant pułku, następnie oficer taktyczny III/2 Dywizjonu Myśliwskiego, dowódca Eskadry Treningowej i pułkowej szkoły pilotów. przy Eskadrze Treningowej. Brał także udział w sporcie lotniczym, miał licencję pilota sportowego i ukończony kurs szybowcowy. 31 lipca 1939 został przeniesiony w stan spoczynku. Do 1939 wylatał na samolotach 7920 godzin. Po wybuchu II wojny światowej został 1 września 1939 zmobilizowany i przydzielony do CWOL w Dęblinie. Uczestniczył w jednym locie bojowym podczas kampanii wrześniowej. 19 września 1939 ewakuował się do Rumunii, gdzie został komendantem oddziału 300 lotników polskich, głównie podchorążych, internowanych w Tulczy, następnie obozie we wsi Sarighiol. Został następnie pełnomocnikiem Brytyjskiego Funduszu Pomocy i Opieki nad Internowanymi Żołnierzami Polskimi działającego przy ambasadzie brytyjskiej, pracując przy ewakuacji polskich żołnierzy do Francji. Jesienią 1939 przedostał się do Francji, a po jej upadku, do Wielkiej Brytanii. Nie otrzymując przydziału bojowego, został redaktorem i współautorem czasopisma satyrycznego Polski Spitfire, którego jedyny numer ukazał się 5 września 1940 w dwóch egzemplarzach. Zamieszczone w nim teksty i krytyka nie spotkały się z uznaniem polskich władz wojskowych, które wszczęły dochodzenie i skierowały go do rezerwy, "zsyłając" na Wyspę Węży (Bute)[2]. Mimo to, Meissner został następnie kierownikiem Wojskowej Rozgłośni Radiowej przy Biurze Propagandy Naczelnego Wodza, nadającej krótki program na falach BBC. Odmawiano jego prośbom o przydział do personelu latającego, powołując się na wiek. Od 1 kwietnia 1941 został jednak lotniczym korespondentem wojennym, uczestnicząc m.in. w lotach bojowych z załogami polskich bombowców, co wykorzystał w wydanej w 1943 popularnej książce Żądło Genowefy oraz w stanowiącej jej kontynuację L jak Lucy. 22 października 1942 zwolniony ze służby wojskowej, został dyrektorem Radia Polskiego – działu Ministerstwa Informacji i Dokumentacji rządu na uchodźstwie. W styczniu 1945 został szefem wydziału propagandy, prasy i informacji Polskich Sił Powietrznych. Po wojnie, jesienią 1946, powrócił do Polski i zamieszkał w Zakopanem. W 1954 został tam wybrany na radnego Miejskiej Rady Narodowej, od 1956 mieszkał w Krakowie, gdzie zmarł 28 lutego 1978. Jego imię nosi m.in. ulica w Warszawie, w dzielnicy Praga-Południe (Gocław), ulica w Krakowie, w dzielnicy Prądnik Czerwony, w gdańskiej dzielnicy Zaspa, na kieleckim osiedlu Pod Dalnią, w Bolesławcu Śląskim oraz na wrocławskim Muchoborze Wielkim, a także w Nowym Sączu na Osiedlu Św. Heleny. Twórczość Meissner napisał wiele popularnych utworów o tematyce lotniczej i marynistycznej, korzystając częściowo z własnych doświadczeń i przeżyć. Pierwszym z nich było opowiadanie Czerwone widmo, opublikowane w tygodniku Na Fali w 1926. W kolejnych latach publikował powieści, opowiadania, audycje radiowe. Pierwszą powieścią była Eskadra oparta na przeżyciach z wojny 1920 roku. Łącznie wydał 48 książek, z tego 33 o tematyce lotniczej, pozostałe o tematyce marynistycznej, sportowej, wojskowej lub myśliwskiej – np. "Opowieść pod psem (a nawet pod dwoma)" (1963), a także wspomnienia: Pierwsze kroki (1956), Jak dziś pamiętam (1967), Wiatr w podeszwach (1971) i Pióro ze skrzydeł (1973). Najbardziej znane powieści to Szkoła orląt (1929), poświęcona szkoleniu lotniczemu, Żądło Genowefy (1943) i L jak Lucy (1945), poświęcone polskim lotnikom bombowym okresu II wojny światowej, Wraki powieść o "okresie błędów i wypaczeń" doby stalinizmu w oparciu o dzieje wydobycia wraku niemieckiego transportowca MS Seeburg, który później (największy statek Polskiej Marynarki Handlowej) pływał jako MS Dzierżyński, i trylogia Opowieść o korsarzu Janie Martenie (Czarna bandera, Czerwone krzyże, Zielona brama). Książki te przez całe dziesięciolecia inspirowały, głównie młodych ludzi, do zainteresowań lotniczych i marynistycznych. Był autorem scenariusza do filmu Leonarda Buczkowskiego Gwiaździsta eskadra z 1930 r. Współtworzył także scenariusze filmowe (Orzeł, Sprawa pilota Maresza, Wraki), a na podstawie jego powieści S/t Samson wychodzi w morze (1953) powstał film Skarb kapitana Martensa. Meissner jest również autorem książki Żwirko i Wigura, opowieści traktującej o dokonaniach pilota Franciszka Żwirki i inż. Stanisława Wigury. Niektóre z książek zostały przetłumaczone na kilka języków