Książka prof. Elżbiety Sękowskiej ukazuje się w momencie, kiedy placówki badań polonijnych, które od lat 70. XX wieku były polską formą światowych badań etnicznych, przekształcono w zakłady badań etnicznych i narodowościowych lub badań nad migracjami. Badacze języka Polonii, studiujący przemiany polszczyzny w jej krajach osiedlenia, pod koniec lat 90. zainteresowali się najpierw dwujęzycznością grup polonijnych w świecie i kontaktami językowymi, a potem komunikacją międzykulturową jako nowym paradygmatem w badaniach humanistycznych. Praca prof. Sękowskiej jest publikacją bardzo cenną, gdyż podsumowuje dorobek badań nad językiem Polonii oraz pokazuje ich perspektywy na początku XXI wieku, kiedy polszczyzna jest jednym z ważnych języków oficjalnych Unii Europejskiej, szóstym językiem w Unii pod względem liczby użytkowników, językiem drugim dla rosnących grup migrantów europejskich w Polsce.
Prof. dr hab. Władysław Miodunka
Prof. dr hab. Elżbieta Sękowska - językoznawca, pracuje na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Jej aktywność naukowa obejmuje następujące obszary badawcze: słowotwórstwo synchroniczne, problematykę kontaktów językowych, bilingwizmu i interferencji oraz język środowisk polonijnych, język pisarzy, a także współczesne słownictwo społeczno-polityczne. Opublikowała m.in.: Język zbiorowości polonijnych w krajach anglojęzycznych. Zagadnienia leksykalno-słowotwórcze (Warszawa 1994), Słownictwo pism Stefana Żeromskiego. T. 3: Dom (Kraków 2002), Polska leksyka polityczno-społeczna na przełomie XX i XXI wieku. Słownik (Warszawa 2007). Jest autorką blisko dziewięćdziesięciu artykułów, rozdziałów w pracach zbiorowych oraz kilkunastu recenzji.