Połowa lat osiemdziesiątych. Bajklandia – miasto rowerów, tak jak cała Polska pogrążone w kryzysie i szarej beznadziei. Ania Kropelka mieszka w małym domku. Razem z prababcią, babcią, dziadkiem i kotem Dziurawcem czeka na mamę, której udało się wybyą z Polski. O takiej ucieczce za ocean marzy większośą mieszkańców Bajklandii. Reszta biernie czeka na cud. Ania nie chce wyjeżdżaą. Dla niej Bajklandia to miejsce wyjątkowe. Byą może dlatego, że nie zna innych. A możliwe, że bardzo się boi tego, o czym śpiewają Chłopcy z Placu Broni: "Tak niewiele miałem, tak niewiele mam, mogę stracią wszystko, mogę zostaą sam". Woli więc zostaą i cierpliwie czekaą. Na co? Na miłośą, na przyjaźń i może trochę na cud? A gdy to wszystko się pojawi, okaże się, że to nie koniec kłopotów. I że życie wcale nie staje się prostsze.