DZBANEK Z KOMAINU – PSEM LWEM - STRAŻNIKIEM Z CELADONU DYNASTIA SONG[zasłonięte]960-11 PÓŁNOCNE CESARSTWO SONG RU WARE

Dopiero teraz dostałem katalog z wystawy- ale trafiłem w dziesiątkę... nic nie muszę zmieniać :) - Opis z katalogu:

Jug and warming flower shaped cover and incised design (Chinese kehua ) in bluish white glaze  Song Dynastyn[zasłonięte]960-12.

Pomyliłem sie tylko w jednym - podstawka w kształcie kielicha kwiatu- słuzyła jako podgrzewacz...czyli czajnik ma trzy części!!!

Niesamowita ceramika  - kopia najstarszej ceramiki chińskiej – celadon – naśladujący najbardziej ceniony kamień w Chinach – nefryt  - o barwie jasnego nefrytu – z pokrywką w kształcie Komainu – psa – strażnika ogniska domowego z dynastii Song sprzed X wieków. Podobny dzbanek- ale bez pokrywki widziałem w Szanghajskim Muzeum Porcelany… Gdyby był to oryginał- wart byłby miliony dolarów.  Zachwyt budzi kształt i jakość wykonania – trudno uwierzyć, że oryginał pochodził z okresu początków państwa polskiego.

Jakość tej ceramiki wprawia w zdumienie- jest gładka i twarda niemal jak porcelana- symetria – proporcje – doskonałe…

Świetna artystyczna kopia wykonana według tradycyjnej technologii i oryginalnych wzorów. Dla laika nie do odróżnienia od oryginału. W Chinach tej klasy ceramika jest bardzo droga. Wykonana przez słynne manufaktury z regionu Jingdezhen – stolicy chińskiej porcelany- gdzie znajdują się tysiące małych pracowni- i duże nowoczesne fabryki – produkujące najpiękniejszą porcelanę na świecie trafiła do Polski na słynną wystawę „ Historia porcelany chińskiej od X wieku do czasów współczesnych”. Dziś niektóre eksponaty z tej wspaniałej kolekcji możecie Państwo nabyć na naszych aukcjach.

Wyboru porcelany na wystawę dokonywali wybitni specjaliści i artyści… Zatem mamy do czynienia z prawdziwym ponadczasowym dziełem sztuki.

Wymiary:

 Wysokość 23 cm

Średnica kołnierza 3 cm

Średnica brzuśca 13 cm

 Średnica podstawy 8,7 cm

Perełka każdej orientalnej kolekcji!!!

Kopia z krakelura- co świadczy, że kopia również nie jest nowa- musi mieć co najmniej 50-80 lat.

Dzbanek posiada oryginalne opakowanie- skrzynkę obitą jedwabiem z motywami złotych smoków –a od środka złotym jedwabiem… Skrzynka miała kontakt z wilgocią i trochę pachnie wilgocią… ale jest niezwykłym dodatkiem do wspaniałej wazy…

 Lew

Shishi (or Jishi) is translated as "lion” but it can also refer to a deer or dog with magical properties and the power to repel evil spirits. A pair of shishi traditionally stand guard outside the gates of Japanese Shinto shrines and Buddhist temples, although temples are more often guarded by two Nio Protectors. The Shishi (like the Nio) are traditionally depicted in pairs, one with mouth open and one with mouth shut. The opened/closed mouth relates to Ah (open mouth) and Un (closed mouth). “Ah" is the first sound in the Japanese alphabet, while "N" (pronounced "un") is the last. These two sounds symbolize beginning and end, birth and death, and all possible outcomes (from alpha to omega) in the cosmic dance of existence. The first letter in Sanskrit is "Ah" as well, but the last is "Ha." Nonetheless, the first and last sounds produced by the mouth are "Ah" and "M." The Sanskrit "m" and the Japanese "n" sound exactly the same when hummed with mouth closed. The spiritual Sanskrit terms AHAM and AUM thus encapsulate the first letter-sound (mouth open) and the final sound (mouth closed). Others say the open mouth is to scare off demons, and the closed mouth to shelter and keep in the good spirits. The circular object often shown beneath their feet is the Tama 玉, or sacred Buddhist jewel, a symbol of Buddhist wisdom that brings light to darkness and holds the power to grant wishes.

IMPORTANT TERMS

•        Koma-inu 狛犬 (Korean dog). The close-mouthed beast, sometimes with a horn atop its head, is often translated as lion-dog. It is typically placed to the right of the shrine or temple gate. The name is derived from Koma 高麗, the Japanese term for the old Korean kingdom of Koguryo 高句麗. For reasons unknown (to me), the horn disappeared long ago, and rarely appears in artwork of the Edo-period onward. Today the term koma-inu (komainu) is commonly used to refer to both the closed-mouthed and opened-mouthed statues.

•        Kara-shishi 唐獅子 (Chinese lion). The open-mouth beast resembling a lion; translated simply as lion. It is typically placed to the left of the shrine or temple gate. Kara 唐 is another reading for Tang 唐 (as in China’s Tang Dynasty). It is meant to suggest something of Chinese or foreign import.

•        Shishi 獅子. Another term for Kara-shishi 唐獅子 (Chinese lion). Today the term shishi is commonly used to refer to both the closed-mouthed and opened-mouthed statues.

KOMA-INU 狛犬 and KARA-SHISHI 唐獅子 

This mythical beast was probably introduced to Japan from China via Korean in the 7th or 8th century AD, during the same period as Buddhism’s transmission to Japan, for the Japanese shishi combines elements of both the Korean "Koma-inu" (Korean dog) and Chinese "Kara-shishi" (Chinese lion). One prominent theory holds that the shishi derives from the Chinese Foo Dog (see LEARM MORE below for more). Lions, by the way, are not indigenous to Japan, China or Korea, and supposedly entered those nations in the form of imported art and sculpture, with the earliest traces of the animal appearing in China’s Han Dynasty (about 208 BC to 221 AD).

Says JAANUS: KOMAINU 狛犬. “Literally 'Korean dog.' A pair of lion-like guardian figures placed at each side of a shrine or temple entrance; believed to ward off evil spirits. Thought to have been brought to Japan from China via Korea, their name is derived from Koma 高麗, the Japanese term for the Korean kingdom of Koguryo 高句麗. In the early Heian period (9c) the two statues were clearly distinguished: the figure on the left, called shishi 獅子 (lion), resembled a lion with its mouth open (agyou 阿形); the figure on the right, called komainu 狛犬 (Korean dog), resembled a dog with its mouth closed (ungyou 吽形), and sometimes had a horn on its head. Gradually the term komainu came to be used for both statues, and their shapes became indistinguishable except for the open and closed mouths (a-un 阿吽). In the Heian period (9-12c) komainu were used as weights or doorstops for curtains and screens in the Seiryouden 清涼殿, Kyoto Gosho 京都御所. Other famous examples include a pair of painted wooden komainu (10-11c) at Yakushiji 薬師寺, Nara; 14 painted and lacquered wooden figures at Itsukushima Jinja 厳島神社, (12-14c) Hiroshima prefecture, and the stone figures inside the south gate of Toudaiji 東大寺, Nara, made by the 12c Chinese sculptor Chinnakei 陳和卿.”  

Wystawa: Historia porcelany chińskiej od X wieku do czasów współczesnych

2[zasłonięte]005-10 (wtorek) – 2[zasłonięte]006-01 (niedziela) 
Muzeum Archeologiczne w Poznaniu, ul. Wodna 27 - Pałac Górków

Porcelana chińska zachwyca nas swym pięknem i zarazem kruchością oraz jednoznacznie kojarzy się nawet laikowi z Państwem Środka. Wystawa jest jedną z niewielu okazji do zapoznania się z tą ciekawą dziedziną wytwórczości chińskich rzemieślników. I choć dzisiaj oceniamy przede wszystkim walory estetyczne naczyń, warto zagłębić się w ich ciekawe dzieje.

Wystawa dostępna dla zwiedzających od 25 października 2005 r. do 15 stycznia 2006 r. Na wystawę zapraszają Muzeum Archeologiczne w Poznaniu, Fundacja Patrimonium, Polsko-Chińska Fundacja Promocji Kultury i Sztuki DONG FENG.

Porcelana chińska zachwyca nas swym pięknem i zarazem kruchością oraz jednoznacznie kojarzy się nawet laikowi z Państwem Środka. Wystawa jest jedną z niewielu okazji do zapoznania się z tą ciekawą dziedziną wytwórczości chińskich rzemieślników. I choć dzisiaj oceniamy przede wszystkim walory estetyczne naczyń, warto zagłębić się w ich ciekawe dzieje.

Porcelana od wieków posiadała w Chinach wyjątkowe znaczenie pośród wszystkich artystycznych wyrobów. Produkowana była zarówno na potrzeby dworu cesarskiego i do celów ceremonialnych lub kultowych, ale również dla gospodarstw domowych do codziennego użytku. Często ze względu na swoją wartość stanowiła swego rodzaju dworską walutę służącą do kupowania stanowisk w administracji państwowej. Była także oryginalnym i cenionym instrumentem muzycznym. Dzięki tak powszechnemu wykorzystaniu na terenie Chin powstały wielkie ośrodki produkcji naczyń porcelanowych, wśród których najsławniejsze były: Hutianyao, Longquanyao, Dingyao, Yaozhuyao, Ruyao, Guanyao i Jingdezhen. Ostatni z nich za panowania Dynastii Yuan zdobył tytuł Chińskiej Stolicy Porcelany, a przedmioty pochodzące z jego pieców uznane zostały za wzór doskonałości techniki i piękna.

Większość prezentowanych eksponatów pochodzi właśnie z Chińskiej Stolicy Porcelany. W tradycyjnych chińskich gablotach można obserwować zmiany barw, wzorów zdobień i kształtów, dokonujące się na przestrzeni setek lat. Wśród wyrobów możemy podziwiać seladony o gładkich i cienkich ściankach, regularnych kształtach i wyjątkowo delikatnych brzegach z okresu Pięciu Dynastii, porcelanę Qingbai wprowadzoną za panowania Dynastii Song ([zasłonięte]960-12), a także naczynia wykonane w okresie panowania Dynastii Yuan (1[zasłonięte]279-13), kiedy ta wytwórczość uzyskała najwyższy poziom. Na wystawie obecna jest również porcelana z okresu tzw."Złotego Wieku" przypadającego za rządów Dynastii Qing (1[zasłonięte]644-19), gdy nowe techniki malarstwa naszkliwnego w połączeniu z inwencją rzemieślników zaowocowały powstaniem dzieł o niespotykanych wcześniej kształtach i kolorystyce.

Wystawa to również okazja do zaprezentowania skomplikowanego procesu ich wytwarzania. Krótkie filmy towarzyszące ekspozycji zapoznają z poszczególnymi etapami produkcji i jednocześnie pokazują jak wiele wysiłku trzeba było włożyć, aby uzyskać efekt końcowy, zachwycający ludzi na całym świecie, zarówno koneserów jak i laików.

Wystawę prezentującą historię porcelany chińskiej, ukazującą dzieje i rozwój tej sztuki od X wieku do czasów współczesnych, można od środy 4 października oglądać w Muzeum Miedzi w Legnicy.

„Na przykładzie najbardziej charakterystycznych wyrobów reprezentujących wszystkie etapy rozwoju wytwórstwa porcelany w Chinach można prześledzić, jak zmieniła się technika i wzornictwo” - mówi dyrektor Muzeum Miedzi w Legnicy, Andrzej Niedzielenko.

Na wystawie, przygotowanej przez Polsko-Chińską Fundację Promocji Kultury i Sztuki Dong-Feng, zgromadzono ok. 400 eksponatów, które są wiernymi replikami oryginalnych naczyń, pochodzących z fabryk i manufaktur w Jingdezhen, miasta nazywanego światową stolicą porcelany.

Oprócz dzbanów, waz, filiżanek, czarek, talerzy, pater i przeróżnych puzderek, na legnickiej wystawie można zobaczyć tak zaskakujące przedmioty wykonane z porcelany jak stołek w formie niedużej beczki.

Prezentowane przedmioty pochodzą z okresów tzw. Pięciu Dynastii (907 -960), Dynastii Song ([zasłonięte]960-12), Dynastii Yuan (1279 -1368), Dynastii Ming (1[zasłonięte]368-16), Dynastii Qing (1[zasłonięte]644-19) oraz Republiki Chińskiej (1911 do 1949).

Celadon, seladon (chiń. upr.: 青瓷; chiń. trad.: 青瓷; pinyin: qīngcí) – typ ceramiki chińskiej, charakteryzujący się grubymi ściankami i szarawym szkliwem o barwie zielonkawej z całą gamą odcieni aż do oliwkowych i szarawych. Ceramika ta produkowana była w wytwórni Longquan w prowincji Zhejiang od IX wieku. Wśród wyrobów najczęściej znajdowały się czarki i naczynia z wykonaną podszkliwnie dekoracją reliefową, wytłaczaną, rzeźbioną o wzorach przedstawiających motywy kwiatowe lub zwierzęce. Celem przyświecającym twórcom celadonu było stworzenie taniej imitacji drogiego nefrytu.

Dzięki swojej ścisłej strukturze i grubym ściankom wyroby z celadonu używane były do transportu morskiego i dotarły do odległych zakątków świata, m.in. do Egiptu i Konstantynopola. Świadectwem rozpowszechnienia celadonu jest jego pierwotna nazwa, martabani, pochodząca od birmańskiego portu Martaban.

Nazwa celadonu wywodzi się prawdopodobnie od imienia sułtana Saladyna panującego w XII w., który posiadał chińską kolekcję tej ceramiki, lub od koloru szaty Celadona, bohatera siedemnastowiecznego romansu pasterskiego Honoré d’Urfé.

Od nazwy ceramiki pochodzi nazwa jej koloru, seledynowego.

History

Archaeologist Wang Zhongshu states that shards with a celadon ceramic glaze have been recovered from Eastern Han Dynasty (25–220 AD) tomb excavations in Zhejiang; he also states that this type of ceramic became well known during the Three Kingdoms (220–265). According to Richard Dewar, the "true celadon", which requires a minimum 1260°C (2300°F) furnace temperature, a preferred range of 1285° to 1305°C (2345° to 2381°F), and reduced firing, originated at beginning of the Northern Song Dynasty (960–1127). The unique grey or green celadon glaze is a result of iron oxide's transformation from ferric to ferrous iron (Fe2O3 → FeO) during the firing process. Longquan celadon wares, which Nigel Wood (1999) writes were first made during the Northern Song, had bluish, blue-green, and olive green glazes and high silica and alkali contents which resembled later porcelain wares made at Jingdezhen and Dehua rather than stonewares.

The term "celadon" for the pottery's pale jade-green glaze was coined by European connoisseurs of the wares. One theory is that the term first appeared in France in the 17th century and that it is named after the shepherd Celadon in Honoré d'Urfé's French pastoral romance, L'Astrée (1627), who wore pale green ribbons. (D'Urfe, in turn, borrowed his character from Ovid's Metamorphoses V.210.) Another theory is that the term is a corruption of the name of Saladin (Salah ad-Din), the Ayyubid Sultan, who in 1171 sent forty pieces of the ceramic to Nur ad-Din Zengi, Sultan of Syria. Yet a third theory is that the word derives from the Sanskrit sila and dhara, which mean "green" and "stone" respectively.

Celadon glaze refers to a family of transparent glazes, many with pronounced (and sometimes accentuated) cracks in the glaze produced in a wide variety of colors, generally used on porcelain or stoneware clay bodies. Celadon glazes have such popularity and impact that pieces made with it are often referred to as "celadons."

Celadon glazes can be produced in a variety of colors, including white, grey, blue and yellow, depending on several factors: 1) the thickness of the applied glaze, 2) the type of clay to which it is applied, and 3) the exact makeup of the glaze. However, the most famous shades range in color from a very pale green to deep intense green, often meaning to mimic the green shades of jade. The color is produced by iron oxide in the glaze recipe or clay body. Celadon are almost exclusively fired in a reducing atmosphere kiln as the chemical changes in the iron oxide which accompany depriving it of free oxygen are what produce the desired colors. As with most glazes, crazing (a glaze defect) can occur in the glaze and, if the characteristic is desirable, is referred to as "crackle" glaze.

The Longquan kiln sites in China were especially well-known internationally. Large quantities of Longquan celadon was exported throughout East Asia, Southeast Asia and the Middle East in 13th-15th century. Large celadon dishes were especially welcomed in Islamic nations.

Some of the world's most coveted and admired masterpieces of ceramics art were produced in Korea during the Goryeo and Joseon dynasties. An inlaid celadon technique known as "Sanggam", where potters would engrave semi-dried pottery with designs and place black or white clay materials within the engraving, was invented in Korea during this time.

"Korean celadon" is often referred to as "Goryeo celadon," which is usually a pale green-blue in color. The glaze was developed and refined during the 10th and 11th centuries during the Goryeo period, from which it derives its name. Korean celadon reached its zenith between the 12th and early 13th centuries, however, the Mongol invasions of Korea in the 13th century and persecution by the Joseon Dynasty government destroyed the craft.

Traditional Korean celadon ware has distinctive decorative elements. The most distinctive are decorated by overlaying glaze on contrasting clay bodies. With inlaid designs, known as "Sanggam" in Korean, small pieces of colored clay are inlaid in the base clay. Carved or slip-carved designs require layers of a different colored clay adhered to the base clay of the piece. The layers are then carved away to reveal the varying colors. Modern potters, with modern materials and tools, have attempted to recreate Korean celadon techniques.

Since about 1420 the Counts of Katzenelnbogen have owned the oldest European import of celadon, exhibited in Kassel in the Landesmuseum.