Ikona podróżna - Ukazanie się św. Trójcy mnichowi Aleksandrowi Swirskiemu , tempera, złoto, deska, 11 x 9 cm,
Rosja Płn, Karelia, połowa XIX w.
Aleksander Swirski (1448 - 1533), święty minich prawosławny, urodził się w rodzinie wepskich chłopów.
Wepsowie to ugrofińska grupa etniczna zamieszkująca północno - zachodnią część Federacji Rosyjskiej, używająca języka wepskiego (zaliczanego do języków bałtofińskich) oraz języka rosyjskiego. Wepsowie zamieszkują w okolicach Petersburga oraz na wschód od tego miasta a także w rosyjskiej Karelii w okolicach Pietrozawodska , nad jeziorem Ładoga.
Mnich Aleksander początkowo żył we wspólnocie z innymi zakonnikami, po czym opuścił ja, by przez wiele lat wieść pustelnicze życie nad rzeką Swir. Dołączali do niego inni mnisi i tak powstał klasztor z Aleksandrem jako przełożonym. Po 23 latach od zamieszkania nad rzeką Swir Aleksander miał mieć widzenie Świętej Trójcy, na miejscu tym powstała kaplica. Mnich Aleksander
został kanonizowany w 1547 r.
Monaster Trójcy Świętej Aleksandra Swirskiego został założony pod koniec XV w. Wszystkie powstałe w miejscu dawnej pustelni budowle sakralne w okresie do XIX w. były fundacjami zamożnej rosyjskiej szlachty i kupców. W XIX w. klasztor był nieformalnie określany jako Północna Ławra, posiadał 27 placówek filialnych i skitów (pustelni dla mnichów). Głównym przedmiotem kultu w monasterze pozostawały relikwie jego założyciela.
Po 1918 r. klasztor został zamknięty przez władze radzieckie. Przełożony wspólnoty archimandryta Eugeniusz (Trofimow) został rozstrzelany, inni mnisi zmuszeni do wyjazdu z klasztoru. Budynki pełniły następnie różne funkcje: więzienia, koszar, domu inwalidów, sowchozu, szpitala psychiatrycznego. W 1997 r. Rosyjski Kościół Prawosławny odzyskał część budynków monasterskich i reaktywował wspólnotę.
