Opis produktu
Sharp STY129
opowiednik:
Sharp: STY129, STY133, STY139
Toshiba: N78D
Yamaha: N8100
do wkładek:
Toshiba: C78M
Yamaha
Akai APQ55
Marantz MX363L , MX463L , MX673 , TT143 , TT253
Sharp 207E , RP207E
Trio M70RS , M70RS , M91S , M91S , P91 , P91
Akai RS50
Kenwood KD75F , KD76F , KD77F , M70RS , M91 S , N64 , P7S , P7X , P91
Marantz CTS143 , CTS243 , TT143 , TT243 , TT253 , TT353
Optonica 207E , RP117 , RP207E , STY129 , STY133 , STY139
Otto STP50J
Sanyo STP50J
Sharp RP107,RP117 , STY129 , STY133 , STY139
Toshiba N78D
Trio KD75F , KD76F , KD77F , N64 , P7S , P7X
Igły i wkładki gramofonowe
Igła, umieszczona w rowku płyty, wprawiana jest w ruch przez nierównomierności rowka w obracającej się płycie. Drgania te przenoszone są na wkładkę gramofonową, do której igła jest przymocowana. Kształt tych nierównomierności jest taki, że drgania igły odtwarzają sygnał akustyczny zapisany na płycie podczas jej nagrywania. W najstarszych gramofonach igła była stalowa, później zaczęto stosować igły szlifowane z szafiru. Ostrze igły szlifowane było tak, by promień jego krzywizny wynosił trzy tysięczne cala (0,003" tj. 76 µm) dla płyt starszych (ebonitowych, tzw. "normalnorowkowych", odtwarzanych z prędkością 78 obr/min) albo 0,001" (25 µm) dla płyt nowszych (winylowych), tzw."drobnorowkowych". Aż do lat 70. spotykane były gramofony, w których instalowane były wkładki z igłai obu rodzajów, co umożliwiało odtwarzanie wszystkich spotykanych na rynku oraz zachowanych w archiwach płyt. Igły do odtwarzania płyt drobnorowkowych oznaczane były zazwyczaj kolorem zielonym, a normalnorowkowych – czerwonym. Także dopuszczalny nacisk igły na płytę drobnorowkową jest znacznie mniejszy, niż na normalnorowkową, zalecano nie więcej, niż 5 gramów, co i tak powodowało dość szybkie zużycie płyt (współczesne mechanizmy wyważające ramię z wkładką umożliwiają pracę z naciskiem rzędu 10 mN, tj. ok. 1 gram[2]).
Wraz z wprowadzeniem zapisu stereofonicznego na płytach gramofonowych wymagania stawiane igłom i wkładkom gramofonowym wzrosły, pojawiły się inne niż okrągłe kształty ostrza igieł, w użyciu znalazły się też igły diamentowe w miejsce szafirowych. Obecnie najlepsze szlify igieł gramofonowych to szlify kwadrofoniczne (van den Hula) oraz eliptyczne.
Wśród konstrukcji wkładek rozróżniamy:
- piezoelektryczne (mają znaczenie tylko historyczne z powodu wąskiego pasma przenoszenia, wymagały również znacznie większego nacisku na płytę powodując jej szybsze zużycie),
- elektromagnetyczne – magnes poruszany względem cewki (MM – Moving Magnet)
- magnetoelektryczne – cewka poruszana względem magnesu (MC – Moving Coil)
- elektrostatyczne (możliwe do skonstruowania),
- optyczno-laserowe
źródło: wikipedia
Parametry produktu
