Opis produktu
Sharp STY127,/b>
odpowiednik:
Scott: 20SC
Sharp: STY20SG, STY127
Silver: SS80, SS88, 80, 95
Teac: CLARIT88, CONCERT60, CR500, PX7, PX100, PX300, SR, 500
Teleton: T380, T830
Toshiba: N272, N292C
do wkładek:
Scott: PS48, PS49
Oferuję ,doskonałej jakości, nowy produkt: Igła gramofonowa do gramofonu. Artykuł ten znajdzie zastosowanie między innymi w urządzeniach marki Schneider Uher Marantz Palladium.
Co zyskujesz ?
Igła gramofonowa to wysokiej jakości fabryczny odpowiednik oryginalnego produktu - dzięki temu możesz spodziewać się podobnej jakości, co element zamontowany fabrycznie w Twoim urządzeniu. Dla Ciebie oznacza to przede wszystkim niezawodność i długie lata poprawnej pracy.
Igła gramofonowa - Dlaczego warto kupić ten produkt w north_pl ?
- Aż 90 dni na zwrot towaru - jako jedyna firma w branży oferujemy tak długi okres, dla Twojej wygody.
- Produkt już czeka na Ciebie w największym magazynie części w Europie.
- Podczas gdy inne firmy oferują czas dostawy od 3-14 dni, my wysyłamy paczki w ciągu 24h !
- Dzięki sprawdzarce dopasowania części do modelu, upewnisz się czy artykuł pasuje do Twojego urządzenia.
- Kupujesz w najlepiej ocenianym sklepie internetowym w 2014 r.
Kup teraz: N 292 C Igła gramofonowa do gramofonu Schneider Uher Marantz Palladium, o numerze oryginalnym: 12007
Igły i wkładki gramofonowe
Igła, umieszczona w rowku płyty, wprawiana jest w ruch przez nierównomierności rowka w obracającej się płycie. Drgania te przenoszone są na wkładkę gramofonową, do której igła jest przymocowana. Kształt tych nierównomierności jest taki, że drgania igły odtwarzają sygnał akustyczny zapisany na płycie podczas jej nagrywania. W najstarszych gramofonach igła była stalowa, później zaczęto stosować igły szlifowane z szafiru. Ostrze igły szlifowane było tak, by promień jego krzywizny wynosił trzy tysięczne cala (0,003" tj. 76 µm) dla płyt starszych (ebonitowych, tzw. "normalnorowkowych", odtwarzanych z prędkością 78 obr/min) albo 0,001" (25 µm) dla płyt nowszych (winylowych), tzw."drobnorowkowych". Aż do lat 70. spotykane były gramofony, w których instalowane były wkładki z igłai obu rodzajów, co umożliwiało odtwarzanie wszystkich spotykanych na rynku oraz zachowanych w archiwach płyt. Igły do odtwarzania płyt drobnorowkowych oznaczane były zazwyczaj kolorem zielonym, a normalnorowkowych – czerwonym. Także dopuszczalny nacisk igły na płytę drobnorowkową jest znacznie mniejszy, niż na normalnorowkową, zalecano nie więcej, niż 5 gramów, co i tak powodowało dość szybkie zużycie płyt (współczesne mechanizmy wyważające ramię z wkładką umożliwiają pracę z naciskiem rzędu 10 mN, tj. ok. 1 gram[2]).
Wraz z wprowadzeniem zapisu stereofonicznego na płytach gramofonowych wymagania stawiane igłom i wkładkom gramofonowym wzrosły, pojawiły się inne niż okrągłe kształty ostrza igieł, w użyciu znalazły się też igły diamentowe w miejsce szafirowych. Obecnie najlepsze szlify igieł gramofonowych to szlify kwadrofoniczne (van den Hula) oraz eliptyczne.
Wśród konstrukcji wkładek rozróżniamy:
- piezoelektryczne (mają znaczenie tylko historyczne z powodu wąskiego pasma przenoszenia, wymagały również znacznie większego nacisku na płytę powodując jej szybsze zużycie),
- elektromagnetyczne – magnes poruszany względem cewki (MM – Moving Magnet)
- magnetoelektryczne – cewka poruszana względem magnesu (MC – Moving Coil)
- elektrostatyczne (możliwe do skonstruowania),
- optyczno-laserowe
źródło: wikipedia
Parametry produktu
