Opis produktu
Igła gramofonowa
Pasuje do:
Akai APB3
Ariston Forte , Icon , Q-Deck Aiwa STYLUS 5
Akai LMB12 , LMB5 , RS41 , RS5
Diatone 3D-MM1 , 3D-MM2
Dual 505 , CS430 , CS5000 , CS503-5 , CS505-4 ,CS630, DN165E , DN166E , DN167E , DN168E , DN20NE , ULM65E , ULM66E , ULM67E , ULM68E
Mitsubishi 3D-MM1 , 3D-MM1 2 , 3D-MM2
Nad 5120
NSM JUKEBOX
Ortofon CL10 , CL20 , CL30 , CONCORD (All Series-Not PRO) , CONCORDE All Ser. Not PRO , LM (All Series NAME PRO) , LM(All Series-Not PRO) , OM , OM OMP (All Series Not PRO) A24 , OMP (All Series-Not PRO) , STYLUS (all series) , TM (All Series Not PRO) A29 , TM (All Series-Not PRO)
Igły i wkładki gramofonowe
Igła, umieszczona w rowku płyty, wprawiana jest w ruch przez nierównomierności rowka w obracającej się płycie. Drgania te przenoszone są na wkładkę gramofonową, do której igła jest przymocowana. Kształt tych nierównomierności jest taki, że drgania igły odtwarzają sygnał akustyczny zapisany na płycie podczas jej nagrywania. W najstarszych gramofonach igła była stalowa, później zaczęto stosować igły szlifowane z szafiru. Ostrze igły szlifowane było tak, by promień jego krzywizny wynosił trzy tysięczne cala (0,003" tj. 76 µm) dla płyt starszych (ebonitowych, tzw. "normalnorowkowych", odtwarzanych z prędkością 78 obr/min) albo 0,001" (25 µm) dla płyt nowszych (winylowych), tzw."drobnorowkowych". Aż do lat 70. spotykane były gramofony, w których instalowane były wkładki z igłai obu rodzajów, co umożliwiało odtwarzanie wszystkich spotykanych na rynku oraz zachowanych w archiwach płyt. Igły do odtwarzania płyt drobnorowkowych oznaczane były zazwyczaj kolorem zielonym, a normalnorowkowych – czerwonym. Także dopuszczalny nacisk igły na płytę drobnorowkową jest znacznie mniejszy, niż na normalnorowkową, zalecano nie więcej, niż 5 gramów, co i tak powodowało dość szybkie zużycie płyt (współczesne mechanizmy wyważające ramię z wkładką umożliwiają pracę z naciskiem rzędu 10 mN, tj. ok. 1 gram[2]).
Wraz z wprowadzeniem zapisu stereofonicznego na płytach gramofonowych wymagania stawiane igłom i wkładkom gramofonowym wzrosły, pojawiły się inne niż okrągłe kształty ostrza igieł, w użyciu znalazły się też igły diamentowe w miejsce szafirowych. Obecnie najlepsze szlify igieł gramofonowych to szlify kwadrofoniczne (van den Hula) oraz eliptyczne.
Wśród konstrukcji wkładek rozróżniamy:
- piezoelektryczne (mają znaczenie tylko historyczne z powodu wąskiego pasma przenoszenia, wymagały również znacznie większego nacisku na płytę powodując jej szybsze zużycie),
- elektromagnetyczne – magnes poruszany względem cewki (MM – Moving Magnet)
- magnetoelektryczne – cewka poruszana względem magnesu (MC – Moving Coil)
- elektrostatyczne (możliwe do skonstruowania),
- optyczno-laserowe
źródło: wikipedia
Parametry produktu
