Opis produktu
Audio Technika ATN3711
odpowiednik:
Aiwa: AN7
Akai: RS90
Audio technika: ATS3710m ATS3711, ATS3712, ATS3711e, ATS3712e
Luxman: PDT264
Onkyo: DN20, DN201St
Panasonic: EPS76STSD
Rotel: 165-5
Sanyo: ST53D
Scott:,/b> 21SC
Sony: ND5G, ND7E
Technics: EPS76STSD
do wkładek:
Akai: PC90,
Audio Technika: AT3710, AT3711, AT3712, AT3711e, AT3712e
Pansonic:Sony: VL5
Technics: EPC76SMAD
pasuje do:
Aiwa: APD33C, APD50, APD80, D50, M501,
Akai: AP30, APB10, APB20, APB30, APB33, APB40, APB50, APD30, APD33, APD40, APD50, APL45, APL95, APQ50, APQ51, APQ55, APQ60, Pro20, Pro30, Pro501, Pro504, Pro601, SystemD50
Onkyo: CP790
Rotel: RP500
Sanyo: TPM10
Sony: PS454, PSFL5C, PSLX2C, PSLX3C, PSLX5C
Ferguson 3937
Panasonic SG165
Scott PS28 , PS48
Tensai TD750QZ , TD760QZ
Aiwa AN7
Akai AP1320 , APD30 , RS90
Audio Technica ATN3710 , ATN3710L , ATN3711 , ATN3712 , CN2701
Ferguson 3941
Matsushita EPS76STSD , SG165
National EPS76STSD , SG165
Onkyo DN201ST , DN202ST
Ortofon DN201ST , DN202ST
Otto ST38VD , ST53D , ST53ZD
Panasonic EPS76STSD
Sanyo ST38VD , ST53D , ST53D ST53ZD , ST53ZD
Scott 21SC
Sony ND5G , PS454 , PSFL1C , PSFL3C , PSFL5C , PSLX22C , PSLX2C , PSLX33C , PSLX3C , PSLX5C , PSLX7(US) , PST22C , PST33C
Technics EPS76STSD , SG165
Igły i wkładki gramofonowe
Igła, umieszczona w rowku płyty, wprawiana jest w ruch przez nierównomierności rowka w obracającej się płycie. Drgania te przenoszone są na wkładkę gramofonową, do której igła jest przymocowana. Kształt tych nierównomierności jest taki, że drgania igły odtwarzają sygnał akustyczny zapisany na płycie podczas jej nagrywania. W najstarszych gramofonach igła była stalowa, później zaczęto stosować igły szlifowane z szafiru. Ostrze igły szlifowane było tak, by promień jego krzywizny wynosił trzy tysięczne cala (0,003" tj. 76 µm) dla płyt starszych (ebonitowych, tzw. "normalnorowkowych", odtwarzanych z prędkością 78 obr/min) albo 0,001" (25 µm) dla płyt nowszych (winylowych), tzw."drobnorowkowych". Aż do lat 70. spotykane były gramofony, w których instalowane były wkładki z igłai obu rodzajów, co umożliwiało odtwarzanie wszystkich spotykanych na rynku oraz zachowanych w archiwach płyt. Igły do odtwarzania płyt drobnorowkowych oznaczane były zazwyczaj kolorem zielonym, a normalnorowkowych – czerwonym. Także dopuszczalny nacisk igły na płytę drobnorowkową jest znacznie mniejszy, niż na normalnorowkową, zalecano nie więcej, niż 5 gramów, co i tak powodowało dość szybkie zużycie płyt (współczesne mechanizmy wyważające ramię z wkładką umożliwiają pracę z naciskiem rzędu 10 mN, tj. ok. 1 gram[2]).
Wraz z wprowadzeniem zapisu stereofonicznego na płytach gramofonowych wymagania stawiane igłom i wkładkom gramofonowym wzrosły, pojawiły się inne niż okrągłe kształty ostrza igieł, w użyciu znalazły się też igły diamentowe w miejsce szafirowych. Obecnie najlepsze szlify igieł gramofonowych to szlify kwadrofoniczne (van den Hula) oraz eliptyczne.
Wśród konstrukcji wkładek rozróżniamy:
- piezoelektryczne (mają znaczenie tylko historyczne z powodu wąskiego pasma przenoszenia, wymagały również znacznie większego nacisku na płytę powodując jej szybsze zużycie),
- elektromagnetyczne – magnes poruszany względem cewki (MM – Moving Magnet)
- magnetoelektryczne – cewka poruszana względem magnesu (MC – Moving Coil)
- elektrostatyczne (możliwe do skonstruowania),
- optyczno-laserowe
źródło: wikipedia
Parametry produktu