syn.
Oddawca już milczeli oboje, wsłuchani w dalekie głosy derkaczy, nawołujących się po łąkach, i w jesz­cze cichsze, iedwo dosłyszalne dla duszy szeptanie gwiazd. 1 on i ona słyszeli w tych odgłosach nie­przebraną-mnogość żywych, własnych myśli. Łudzili się, że w tych nikłych, dolatujących do nich poszep­tach nocy wypowiada się to, co zostało jeszcze między niemi niedopowiedziane i niewyrażalne.
Ona pragnęła, żeby ktoś za nią potrafił powie­dzieć mu, jak ona go kocha, jak drży o niego i jaka to męka zaczęła się dla niej od chwili, kiedy jej oznajmił, że — idzie. Chciała, żeby wiedział, że ona zupełnie nie potrafiła mu wszystkiego o sobie opowiedzieć. Chciała, żeby on wiedział wszystko, wszystko, co ona czuje. Tego, co odbywało się w niej przez trzy dni ostatnie, niepodobna było wy­razić, choć byli ze sobą ciągle razem i wciąż mówili tylko o sobie i o swojej miłości. I zdawało jej się, że Michał patrzy na nią chwilami z wyrzutem i z ci­chym, pełnym goryczy żalem. - Bo nie wie, co się we mnie odbywa, Bo nie potrafię zupełnie mówić -bo nie warta jestem jego...
Dla czego on się nie domyśli wszystkiego? Ja nie umiem powiedzieć, ale on przecie powinien to wszystko odczuć...
1 ufała, że ta cicha noc zbliży ich, że w tej ostatniej chwili pożegnania zajdzie cos takiego, co zespoli ich ze sobą i wypowie mu wprost do duszy wszystko, wszystko...

              Tytuł: