Hyperdimension Neptunia Victory to trzecia odsłona satyrycznej serii jRPG, której bohaterki są personifikacjami konsol oraz japońskich deweloperów. Jej producentami są niezmiennie studia Idea Factory oraz Compile Heart, od lat dostarczające kolejne tytuły z gatunku, tworzone z myślą o najpopularniejszych platformach konsolowych. Cykl zadebiutował na PlayStation 3 w 2010 roku, a jego druga część pojawiła się w sklepach zaledwie rok później. Chociaż obie gry rozgrywały się w tym samym świecie i zamieszkiwały go te same postacie, były one osobnymi produkcjami, niezwiązanymi ze sobą fabularnie.
Hyperdimension Neptunia Victory kontynuuje historię przedstawioną w drugiej części serii i rozpoczyna się w kilka lat po jej zakończeniu. Groźba ze strony złego bóstwa Arfoire została zażegnana, a boginie czterech krain świata Gamindustri żyją w pokoju i harmonii. Bohaterką gry jest jedna z nich, sympatyczna i nierozgarnięta Neptune. Przez przypadek przenosi się ona do alternatywnej rzeczywistości, w której jej przyjaciółki wraz ze swymi krajami stoją na krawędzi wojny. Zajęte walką boginie nie wiedzą jednak, że ich dalszym rządom zagraża tajemnicza grupa „siedmiu mędrców”. Neptune musi więc pogodzić skłócone strony, pokonać mędrców oraz znaleźć drogę do domu.
Podstawowe założenia rozgrywki nie uległy większym zmianom. Nadal mamy do czynienia z tradycyjnym jRPG-iem, przepełnionym absurdalnym humorem. Jest on często bardzo specyficzny, ponieważ odnosi się do kultury Japonii lub wiedzy na temat rożnych schematów i klisz znanych z gier czy anime. Praktycznie cała obsada tytułu jest żeńska, a jej przedstawicielki posiadają stereotypowe charaktery i wpisują się w standardowe role. Sporo czasu upłynie nam na przerywnikach fabularnych, wykorzystujących schemat znany z visual novel (animowane dwuwymiarowe portrety postaci oraz tekst dialogów w okienkach). Większą część czasu gry spędzimy jednak na eksploracji różnych podziemi i zamkniętych lokacji oraz walce z napotkanymi tam przeciwnikami. Twórcy poprawili i urozmaicili nieco tą składową zabawy, powiększając wiele poziomów oraz wprowadzając do nich wiele nieobecnych wcześniej elementów i niespodzianek.
Turowy system walki pozwala na uczestnictwo w spotkaniach z wrogami maksymalnie ośmiu bohaterek. Bezpośrednio w potyczkach biorą udział jedynie cztery z nich, pozostałe spełniają rolę wsparcia, wpływając na statystki walczących. Po trójwymiarowych arenach możemy poruszać się swobodnie w każdej turze. Wszystkie ataki mają swój zasięg i pole działania. Podstawowe przypisane są do trzech przycisków, w zależności od kolejności w jakich je naciskamy, możemy budować specjalne komba. Niektóre postacie mogą przechodzić transformacje, zamieniając się w swoją silniejszą „boską” formę. „Płacimy” za nią zdobywanymi w czasie pojedynku punktami.
Oprawa graficzna gry nie uległa znaczącej zmianie. Kolorowe i komiksowe trójwymiarowe modele otoczenia i bohaterów są przyjemne dla oka, ale nie powalają na kolana ilością detali czy kompleksowymi animacjami, odstając w wielu miejscach od standardów. Popowa i elektroniczna muzyka nie wpada w ucho, ale też nie uprzykrza zabawy.
