ZAWARCIE TRANSAKCJI OZNACZA AKCEPTACJĘ WARUNKÓW ZE STRONY ''O MNIE''.
PRZEDMIOTEM AUKCJI JEST CERTYFIKAT POSŁA NA SEJM
GALICYI I LODOMERYI Z WIELKIM KS. KRAKOWSKI.
CERTYFIKAT NALEŻY DO HRABIEGO LESZKA DUNIN BORKOWSKIEGO
POSŁA Z OBWODU LWOWSKIEGO
DOKUMENT WYSTAWIONY PRZEZ C.K. NAMIESTNIKA 12.IV.1861 R.
OPATRZONY JEST
PIECZĘCIĄ LAKOWA LWOWSKIEGO URZĘDU NAMIESTNIKOWSKIEGO
PO CAŁK. ROZŁOŻENIU DOKUMENT MA WYMIARY 43 X 34 CM
ZACHOWAŁ SIĘ W ZNAKOMITYM STANIE - ŁĄCZNIE Z PIECZĘCIĄ
Aleksander (Leszek) Dunin-Borkowski (ur. w 1811 w Gródku na Podolu, zm. 1896) – galicyjski arystokrata, publicysta, poeta, poseł na Sejm Krajowy Galicji.
Urodził się w bogatej rodzinie szlacheckiej. Otrzymał domowe wykształcenie. Później wraz ze starszym bratem Józefem, uczył się w lwowskim gimnazjum.
Na wieść o wybuchu powstania Listopadowego bracia Borkowscy przeprawili się do Królestwa Polskiego. Aleksander, w stopniu podporucznika, był adiutantem generała Jana Krukowieckiego. Został ranny w bitwie pod Radomiem.
Po upadku powstania przebywał w Królewcu, gdzie studiował sanskryt. Ody wrócił do Lwowa, rozpoczął intensywną działalność literacką. Pisał powieści, artykuły publicystyczne, tłumaczył z kilku języków. Ukoronowaniem tych prac była „Parafiańszczyzna", której pierwszy odcinek ukazał się 1 marca 1843 w „Dzienniku Mód Paryskich". Kolejne odcinki już się nie ukazały. W 1843 opublikował I tom „Parafiańszczyzny" we Wrocławiu. II tom ukazał się w Poznaniu w 1849. Natychmiast po opublikowaniu pierwszego tomu wybuchł największy literacki skandal w Galicji. Książce towarzyszyła zaciekła nagonka na autora, prowadzona przez koła konserwatywne i klerykalne. Borkowski dotknął w książce wielu czułych miejsc: lojalizmu wobec zaborcy, zakłamanie, naśladownictwa Francuzów w sposobie bycia, obłudnej filantropia. Nie bał się także zaatakować kościoła jako instytucji. Reakcja katolickiego kleru była tak ostra, że Borkowski w drugim tomie, mimo zapowiedzi, odstąpił od kontynuowania „pobożnego" tematu.
W 1848 wszedł w skład deputacji do Wiednia, która miała złożyć cesarzowi memoriał obywateli Galicji. Po klęsce rewolucji przebywał jakiś czas w Dreźnie i Poznaniu. Od 1850 przebywał znowu w Galicji, ale przez dziesięć lat niczego nie pisał i nie udzielał się publicznie. Dopiero po przyznaniu Galicji autonomii powrócił do działalności publicystycznej i politycznej. Stał się inicjatorem życia kulturalnego we Lwowie, był posłem na Sejm Krajowy Galicji.
