W literaturze powstałej po 1989 roku Homo Polonicus jest pozycją absolutnie wyjątkową - to zdaniem Janusza Andermana "jedna z najciekawszych od lat propozycji prozatorskich". Jej główny bohater - książę Stanisławczyk - koncentruje w sobie to, co najgorsze w naturze ludzkiej: chciwość, bezwzględność i okrucieństwo. Przede wszystkim jednak uosabia wszystko co złe w naturze Polaka: irracjonalność, ckliwy sentymentalizm, obłudę, lęk przed obcymi, pogardę dla swoich. Obsesyjnie marzy o tym, by zostać królem Polski. Nienawidzi wszystkich - szczególnie zaś Żydów, chłopów i cudzoziemców. Krystian Piwowarski nie pozostawia czytelnikom ani nadziei, ani złudzeń co do możliwości cywilizacyjnego triumfu mieszkańców zarówno niegdysiejszej, jak i obecnej Rzeczpospolitej. Homo Polonicus to nie tylko historia księcia, sarmackiego króla Ubu, figury groteskowej i przerażającej, lecz zarazem zjadliwa i prowokacyjna satyra na współczesne polskie przywary i grzechy.