Podobno trzeba aż 10 lat by z Nikogo stać Sensacją Dnia. Jeśli to prawda, to tymi słowy krótko można podsumować debiut 27-letniej Holly Mirandy, która - po ucieczce z restrykcyjnego, purytańskiego (i anty-rockowego) domu na przedmieściach Detroit - osiadła na Brooklynie i związała się z cenioną indierockową grupą The Jealous Girls. W tym przypadku po raz n-ty sprawdza się zasada, że jakby wpisana w geny Amerykanów, mobilność wychodzi na zdrowie amerykańskiej sztuce, decyduje o jej witalności i dynamice. I muzyka rockowa nie jest tu wyjątkiem. Miranda miała wielkie ambicje, by stać się alt-rockową gwiazdą, w stylu Feist czy Cat Power, i chyba to jej wielkie marzenie się spełniło. Zwróciła na siebie uwagę samego Dave'a Sitka z TV On The Radio (wcześniej producenta m.in. Yeah Yeah Yeahs), który podjął się produkcji jej pierwszego albumu solowego (wraz z inną, nie mniej znaczącą postacią - wokalistką Katriną Ford z związanej z wytwórnią 4AD, , podobnie jak TVOTR, grupy Celebration).
Sitek do współpracy pozyskał nie tylko kolegów z zespołu, ale również sekcję dętą z Antibalas, która aranżacyjnie wzbogaciła muzykę utworów z "The Magician's Private Library" tak, aby się nie stała kopią nagrań całego zastępu anglo-amerykańskich, postfolkowych "eteryczek", lecz by zakotwiczona została w bardziej zmysłowej tradycji, no choćby spod znaku Motown. Słychać to raz mocniej, jak w "Sweet Dreams" czy "High Tide" (który to drugi utwór również mógłby się wpisać do tradycji podrasowanego soulem trip-hopu), raz słabiej, gdy jakby wywiedzione z poetyki Cat Power, a może nawet Cocteau Twins czy This Mortal Coil dźwięki wciągają nas bez reszty w klimaty dziecięcych marzeń czy somnambulicznych peregrynacji, podkreślonych odwołaniem się do dziecinnych rymów ("Forest Green, Oh Forrest Green") czy naiwnej, pozytywkowej repetycyjności ("Everytime I Go To Sleep").

1.Forest Green Oh Forest Green
2.Joints
3.Waves
4.No One Just Is
5.Slow Burn Treason
6.Sweet Dreams
7.Everytime I Go To Sleep
8.High Tide
9.Canvas
10.Sleep On Fire